Temat: Wiek ok 30 lat? dużo-mało-w sam raz?

zabawne rozkminy:P wiadomo, że jak pódziesz do podstawówki to dla wszystkich tych dzieci będziesz meeeeega stara, a jak pójdziesz do domu starców to będą pytali co te dziecko tu robi :P młodsza nie będziesz więc ciesz się tym co masz :) 28 lat to tak na prawdę bardzo młody człowiek jeszcze

No właśnie niewiele zależy od wyglądu to typowe podejście osoby 20letniej, stety niestety, wiele planów, usilne wpasowywanie się w czyjeś wymagania i oczekiwanie, że wszystko musi wpaść w odpowiednią zapadnię na czas i równo z zegarem nie chcę ci uwłaczać ani nic, prawa wieku itd, stąd propozycja -spisz co chcesz osiągnąć do 30stki a potem sobie to za dekadę, w 30ste urodziny przeczytaj. Gwarantuję, padniesz ze śmiechu a całe wydarzenie będzie miało wartość edukacyjną i rozrywkową świat mocno weryfikuje plany i wyobrażenia, co ze wszystkich tutaj wypowiedzi osób pod 30stkę widać.

Ja spisałam taki liścik dla mojej 40letniej mnie, odczytam za 7 lat. Też będzie ciekawe poznawczo.

Dla jasności- nie sądzę, aby wygląd decydował o tym, czy lepiej jest być 20latką czy 30latką. To podejście w świecie, w którym dożywamy 80tki mnie przeraża, ale oczywiście nie oceniam. Jak kto chce się czuć jako 30letnie próchno niezdatne do użytku i płaczące nad każdą zmarszczką, jego wola

To niewykluczone, że kilkakrotnie się minęliśmy w tłumie. Ja tam potrafiłam stać 40 minut i grzebać w gadżetach. ;) 

A propos wyglądu, wczoraj pewna Vitalijka stwierdziła, że wyglądam jak...14-latka. Dobrze się mumifikuję. To zapewne dzięki kąpielom w formalinie.

podsumowując swoj własny temat ze swojej perspektywy:) jestem prawie 30 letnia kobietą, wyglądem 22 ( tak mowią). Jednak uważam że wiek obecny bardziej mi odpowiada, ponieważ jestem mądrzejsza, dojrzalsza, niezależna finansowo i co najważniejsze znam swoją wartość czyego brakowałao mi w wieku 20 lat...(toksyczny związek) To jak nas postrzegaja zależy tylko od nas, ja staram się byc zawsze uśmiechniętą osobą, która nie szufladkuje innych :) CIESZMY SIE ŻYCIEM

Ja mam niemal 30 i czuję, że dopiero życie mi się zaczyna!

Jestem niezależna, w pracy dotarłam do miejsca, gdzie czuję się komfortowo (tzn. nie martwię się o pozycję) ale cały czas uczę się nowych rzeczy i rozwijam się. Mam wystarczajaco pieniędzy, żeby korzystać z życia i jeździć po świecie, zwiedzać nowe kraje, poznawać kultury... Bardzo dużo podróżuję.

Po studiach nauczyłam się płynnie jednego obcego języka i komunikatwynie drugiego, co otworzyło mi drzwi na świat, umożliwiło swobodne podróże i komunikację z ludźmi oraz powiększyło dramatycznie liczbę książek, które mogę czytać ;) (I blogów, artykułów, filmów itp)

Mam hobby, na które dawniej też nie byłoby mnie stać, a które dostarcza mi mega emocji, umożliwia poznanie świetnych ludzi i zajmuje większość wolnego czasu ;)

Przeżyłam już wystarczająco, aby znać swoją wartość i robić to, na co mam ochotę i nie przejmować się innymi. Wiadomo, mam jakieś tam swoje problemy w głowie, każdy ma ;) ale na pewno mniej niż kiedyś.

Mam mniej znajomych niż kiedyś, ale wiem, że każdy z nich jest sprawdzony i "prawdziwy".

No i wyglądam o niebo lepiej niż kiedy miałam 20 czy 25 lat ;)

Naprawdę, nie chciałabym cofnąć czasu, naprawdę czuję, że dopiero zaczynam żyć!!! :D

no jak dla mnie to już dużo ;d 

ja ci tam dużo! ;)

Nie ważne ile masz tylko na ile wygladasz, ówczesne 16 latki i tak wyglądają na 20

Dla mnie mało  bo mam więcej. 

A ja spisałam liścik jak kończyłam liceum i przeczytałam z przyjaciółką już po studiach... wtedy padałam ze smiechu, myślę że teraz bym się posikała i miała zakwasy od śmiechu w brzuchu przez tydzień :-)
Każdy etap w naszym życiu ma swoje plusy i minusy, jedno jest pewne - czasu nie zatrzymamy, więc z każdego z tych etapów trzeba czerpać ile wlezie :-) 
Ale... sama pamiętam jaką miałam polewkę jak mój o 6 lat starzy brat kończył 25lat, ale to było zabawne, że kończy ćwierć wieku... Jakoś dzisiaj mi się to już śmieszne nie wydaje :-D