Temat: Mieszkanie z chłopakiem w kawalerce.

musicie dotrzeć do siebie.

Zupełnie inaczej jest mieszkać razem a inaczej takie od czasu do czasu,

Myślę ,że to dobry pomysł

Mieszkamy razem od ponad 5 lat. Najbardziej ekstremalnie było w pokoju w akademiku - 9 metrów kwadratowych. 
Od dwóch lat mieszkamy razem w kawalerce - 30 metrów, od pół roku jeszcze kota mamy ;)

I jest super! Nie mamy siebie dość mimo, że spędzamy bardzo dużo czasu razem (ja pracuję zdalnie). 
A wcześniej całe życie mieszkałam sama :) Jak się chce to się da a my bardzo chcieliśmy i chcemy nadal ;) Zawsze można się dogadać tylko trzeba rozmawiać i czasem pójść na rękę tej drugiej osobie ;)

edit: mieszkałam sama w sensie pokoju. Rodzice i siostra gdzieś tam byli nieopodal ;)

Strasznie straszą te Twoje koleżanki a taka jest prawda, ze jak nie znajdziecie kompromisu to nawet 3 pokojowe mieszkanie nie pomoże. Na początku będzie ciężko, bo będziecie się "docierać" stylem bycia, przyzwyczajeniami ale na pewno znajdziecie odpowiednie rozwiązania na pewne komplikacje..

Ja się bardzo cieszę na samą myśl. Ja uczelnia, on praca - wiadomo ,że tego czasu razem aż tak znowu dużo nie będzie. Bardzo chciałabym spróbować, tylko wtedy można poznać osobę. Mój chłopak póki co jest bardzo pomocny i uczynny - chciałabym to zweryfikować :D 

oj kolezanki jakies zazdrosne....:)

Ha! Ja myślę, że da się spokojnie żyć.Ja mieszkam z chłopakiem w pokoju-mieszkaniu (mamy w pokoju obok lokatora, ale mieszkamy na piętrze i spory korytarz oddziela pokoje od łazienki i kuchni). Też kiedyś sądziłam, że to za mało prywatności, każdy musi być trochę sam (no i fakt lubię być czasem sama w domu jak np. wrócę wcześniej). Jednak jak jest się w związku to nie oddziela się murem od drugiej osoby. Nam absolutnie nie przeszkadza jeden pokój - no może pod względem małej ilości miejsca (mamy jeszcze koty), ale nie pod względem prywatności. Myślę, że to zależy też od takich rzeczy, jak np. temperament. Oboje jesteśmy spokojni, więc np. nie przychodzą do niego koledzy późno w nocy itp. itd., spędzamy czas 'na spokojnie'. Inne kwestie wygody na małej przestrzeni to dobre rozwiązania, typu słuchawki przy komputerze i nie przeszkadzamy sobie. Myślę jeszcze, że też życiowy moment jest ważny. Kiedy przyjeżdżałam do chłopaka i musiałam uczyć się na studia było trudniej (bo był tuż obok w pokoju tym samym i trudno było się zabrać za obowiązki), ale teraz kiedy ja też chodzę do pracy, nie muszę się uczyć do szkoły to inaczej.

Generalnie, sądzę, że w udanym związku mimo jednego pokoju da się wygospodarować prywatność dla siebie, a z drugiej strony nie ma się chęci odcinać od drugiej osoby i zamykać w innym pokoju.

Dokładnie, a my mamy 5 kotów :D 

A jeszcze co do koleżanek, może po prostu nie znalazły odpowiednich chłopaków jeszcze, dlatego wizja bycia z kims non stop je przeraża.

Nie patrz na innych. Ja męczyłam się na stancjach, a kiedy wynajęliśmy z chłopakiem kawalerkę od razu odetchnęłam. Kawalerka to nie tylko 1 pokój, ale tez własna (dzielona tylko z ukochanym) lazienka i aneks kuchenny. Nie będziecie przecież ciągle siedziec w domu - czasem on gdzies wyjdzie, nie wiem skąd obawy, ze będzie problem, jak będziecie mieli siebie dość? Po prostu sytuacja zmusi Was do tego, żeby zamiast trzaskania drzwiami nieporozumienia wyjaśniac. 

Ja jak najbardziej polecam

Nie wiem czy zazdrosne - same by chciały, ale twierdzą, że przeanalizowały sytuację i wolą jeszcze poczekać i znaleźć pracę i zarobić na coś większego. Z drugim pokojem.