Temat: Śmierć mamy, taty

niestety smierc jest nieuchronna. 

tak przezylam smierc mamy jak mialam kilka lat 

Jeszcze nie... za mojego życia nikt z rodziny nie umarł. Nie wyobrażam sobie, że kiedyś mojej mamy nie będzie. Jestem dorosła, od lat nie mieszkamy razem, nie spotykamy się codziennie.... ale kompletnie nie mieści mi się w głowie, że kiedyś jej zabraknie.

Ja nie przeżyłam, ale mam to samo. Bardzo się tego boję i też często o tym myślę! Zastanawiam się, czy to jest normalne...

Wcześniej miałam takie same myśli o moim ukochanym psie, który był z nami 13 lat i był traktowany jak członek naszej rodziny... Przez wiele lat się tego obawiałam, aż się stało... Minęło trzy lata, wciąż za nim tęsknię i płaczę!! :(

moja mama zmarla jak mialam 28 lat,ona miala 48, ciezko bylo

ja o tym myślę bardzo często, straszne to jest i też nie mogę ogarnąć tej myśli :(

Wiem, że to zabrzmi dziwnie ale zmień te myśli na pozytywne czyny. Ciesz się swoją rodziną, czasem spędzanym razem, zwykłymi gestami. Śmierć jest nieuchronna, pomyśl, że masz przywilej korzystania z życia z rodzicami.
Nie mówię o akceptacji śmierci, że wszyscy umrzemy ble ble, mówię o docenianiu :) I mówi Ci to ktoś, kto niestety stracił jedno z rodziców nagle, ktoś komu nie przyszło do głowy, że śmierć może dotyczyć bliskich tej osoby.

Ja sie boje ze bede miala depresje, zamkne sie w sobie albo co gorsza "umre" z tesknoty

Z tatą nie mam żadnego kontaktu od dziecinstwa, i to jest smutne , ale gdyby coś mu się stalo myślę , że nawet by mnie to nie ruszyło ; / Także ,zostaje mi tylko mama , i gdyby jej cos się stało nie wiem jak bym to przeżyla ; /

Przez to ze ciagle o tym myslisz to jest jakbys to przezywala wiele razy .Kazdy kiedys umrze i jest to nieuniknione wiec po co o tym rozmyslac bez przerwy ?Trzeba sie cieszyc terazniejszoscia i myslec o pozytywach.