Temat: Myśli samobójcze.

Przeczytaj całość :)

Ja też mam pod górkę, ostatnie miesiące były dla mnie bardzo ciężkie. Teraz ciężko mi nadrabiać zaległości. Musiałam zrezygnować z jednego kierunku studiów, zaniedbałam kontakty towarzyskie, a nawet sama siebie zapuściłam. Nie miałam czasu  o tym myśleć... Tak naprawdę to jakoś nadal ciężko mi się zmobilizować. Zaczęłam o wczoraj. Zaczęłam od pojawienia się na zajęciach (od miesiąca nie chodziłam na uczelnię, studiuję filologie i mam tak naprawdę prawe same ćwiczenia, nie wiem jak się wytłumaczyć z tych zaległości, głupio mi opowiadać o problemach rodzinnych wykładowcom, jeszcze głupiej powiedzieć, że miałam jakąś depresję...).

Karolinko - Ty mi przypominasz taką babkę, która była niegdyś gościem w "Rozmowach w Toku", była to grubsza kobieta, niesamowicie zazdrosna o swojego faceta. On nie mógł nawet oglądać FILMÓW AKCJI bo mogły się tam pojawić kobiety atrakcyjniejsze od niej :)

Ja mam problemy rodzinne ,finansowe, ze znajomymi ..same problemy. Nic mnie nie śmieszy.. Płacze bez powodu , nie śpie po nocach .. mam dość. Chciałabym wesołą dziewczyną tak jak kiedys tylko nie wiem jak tego dokonać ,od czego zaczać..
tak jak pisałam wcześniej nie wiem czy by mi specjalista pomógł stałam się osobą zamknietą nie lubię mówić o sobie .

to przez te problemy seksualne i małego pisiora?

Ja jeszcze niedawno tak samo myślałam, mój ojciec nie żyje, mama mnie wyrzuciła z domu, a chłopak nie chciał mnie wziąć do siebie. Wtedy byłam taka załamana, że zrobiłam najgłupszą rzecz na świecie - zjadłam trzykrotną dawkę śmiertelną muchomorów sromotnikowych. Zostałam zawieziona do jednego szpitala, potem helikopterem do innego kilkaset kilometrów od mojego miasta. Trafiłam na OIOM. Lekarze mówili mi wprost, że jestem głupia i nie dają mi szans na przeżycie, jeśli już jakimś cudem przeżyję, to tylko z przeszczepem wątroby. Mój chłopak i matka codziennie przez cały mój pobyt w szpitalu do mnie jeździli (przypominam - odległość kilkaset km). Zrozumiałam wtedy co zrobiłam. Cały czas płakałam i modliłam się do Boga o drugą szansę. Najstraszniejszy widok, jak widziałam moich bliskich zapuchniętych od płaczu, zrozumiałam, że oni mnie bardzo kochają, a ja ich. Wtedy każdy problem wydawał mi się bardzo malutki. Przeszłam zabieg hemoperfuzji i to było najdłuższe 6 h w moim życiu. Lekarze mi mówili, że robią ten zabieg, bo muszą lecz i tak mi nie pomoże - zjadłam trzykrotną dawkę śmiertelną, grzyby były surowe i zjadłam je na pusty żołądek. Lekarze się nie rozczulali nade mną - byłam samobójcą, a oni musieli mnie jeszcze ratować. Po kilku dniach Pan Bóg wysłuchał wszystkich modlitw moich i moich bliskich. Wyszłam z tego cało, wątroba była nieuszkodzona. Lekarze nie mogli się nadziwić. Doświadczyłam prawdziwego cudu, a przede wszystkim doceniłam życie. Od tamtej pory również miałam kilka dołków, ale wiem, że każdy problem można pokonać, on jest niczym w porównaniu do walki o życie. Zastanów się nad samobójstwem, bo jak zaczniesz żałować, to możesz nie mieć tyle szczęścia co ja i będzie już za późno - wtedy nie będzie odwrotu od śmierci.