Temat: Bezdzietność z wyboru

34 lata. Nie będę miała dzieci, nikt mi w tym temacie na głowę nie wchodzi. 

jesten bezdzietna z wyboru (36 lat) niegdy nie chciałam mieć dzieci i dalej nie chce... Kompletnie nie czuje takiej potrzeby. Na szczęście mój partner też. Co do rodziny to nigdy nawet nikt mnie nie pytał w stylu "kiedy dziecko? Kiedy ślub?" U mnie nawet mija babcia dobrych tematów podchodzi na luzie w sensie rób tak żeby tobie było dobrze ... Więc myślę że moja decyzję o bezdzietności przyjęli na luzie ;D

mam 28 lat nie mam dziecka i napewno nie będę mieć. Z racji tego, że choruje na chorobę genetyczną to nie chce obarczać dziecka ryzykiem, że też będzie chore. W dodatku nie wiem czy stan zdrowia pozwoli mi w dalszym życiu na pracę i utrzymanie się. Póki co pracuje i mam się dobrze. Ale wziąć na barki odpowiedzialność za drugiego człowieka kiedy nie wiem czy sama sobie dam radę nie jest na moje siły psychiczne i fizyczne. 

mam 28 lat nie mam dziecka i napewno nie będę mieć. Z racji tego, że choruje na chorobę genetyczną to nie chce obarczać dziecka ryzykiem, że też będzie chore. W dodatku nie wiem czy stan zdrowia pozwoli mi w dalszym życiu na pracę i utrzymanie się. Póki co pracuje i mam się dobrze. Ale wziąć na barki odpowiedzialność za drugiego człowieka kiedy nie wiem czy sama sobie dam radę nie jest na moje siły psychiczne i fizyczne. 

Nie mam i nie chcę mieć dzieci, 43 lata. Jestem najstarsza z piątki rodzeństwa, zazwyczaj byłam niańką dla moich 4 braci, plus zajmowałam się domem, bo rodzice pracowali, więc ja już jakby swoje dzieci odchowałam, więcej nie chcę. Do tego dochodzi jeszcze przymus zajmowania się dziećmi gości, nie było tego jakoś dużo, ale to zawsze ja byłam oddelegowywana do tego zadania i szczerze mówiąc to rzygałam tym. Kocham moich braci i wiem, że byłabym dobrą matką, ale ta wiedza mi wystarcza. 

Mamy 2 synów macierzyństwo wspominam bardzo dobrze, jakichś trudnych momentów było dosłownie kilka. Patrząc na to co mnie dziś otacza nie zdecydowałabym się na dzieci.

Mam 34 lata i nie chce mieć dzieci. Decyzję podjęłam dawno temu, mając jakieś 20 lat. To nie dla mnie. Nie wyobrażam sobie być odpowiedzialna za kogoś przez całe swoje życie, utrzymywać go i nie móc myśleć w pierwszej kolejności o swoich potrzebach, tylko cały czas mieć na uwadze to dziecko. Nie mówiąc już o porodzie. Sam szczegółowy opis koleżanek jak to przebiega przyprawia mnie o mdłości. Chcę by moje życie było przyjemne, a posiadanie dzieci to męka. Chcę spać do 12, albo w ogóle nie wychodzić z łóżka jak mi się nie chce. Mój chłopak ma to samo zdanie.

Mój tato to akceptuje i totalnie się nie wtrąca. Po stronie mojego chłopaka nikt z jego rodzeństwa i kuzynostwa nie chce mieć dzieci. Cudownie jest spędzać razem święta, całą ekipą, grać w planszówki, gadać i pić alko do późna.

Największy sprzeciw odczułam wśród sąsiadek lub przypadkowych ludzi. W poprzedniej pracy gdy jedna z koleżanek zaszła w ciąże to kierownik od razu do mnie, że teraz pora na mnie. Gdy mu powiedziałam, że nie chce mieć dzieci to facet mało zawału nie dostał. Zrobił wielkie oczy i zapytał "Ale jak to?!". Zupełnie tak jakby nie wiedział, że bez dzieci też można żyć... 

Dla mnie to jest jakieś zero-jedynkowe myślenie. Też jestem mamą. Kocham swoje dziecko nad życie, uwielbiam na nie patrzeć, rozmawiać z nim, spędzać czas. Bawi mnie, wzrusza, motywuje do bycia dobrym człowiekiem. A czy są momenty, kiedy żałuję macierzyństwa? Oczywiście! Za każdym razem, gdy umieram ze strachu, bo ma 40-stopniową gorączkę albo irytuję się, bo nie dane mi usiąść na dłużej niż 5 minut, myślę sobie "i na co mi to było?". I czy to mnie czyni złą matką? Nie sądzę. Jestem człowiekiem, mam chwilę zwątpienia, stresu, frustracji. Ciężar odpowiedzialności za to małe życie bywa dla mnie przytłaczający, tęsknię za swobodą, beztroską, za byciem sama ze sobą. I tak, w tym żalu WCIĄŻ kocham swoje dziecko, wciąż staram się być obecnym i czułym rodzicem.

No właśnie nie rozumiem tego dzisiejszego podejścia,że nie można myśleć w pierwszej kolejności o swoich potrzebach. I właśnie z tego powodu dziś nie chciałabym mieć dzieci, dlatego że świat stanął na głowie.Ja zawsze najpierw myślałam o sobie i mężu bo to przecież nie ma niczego wspólnego z zaniedbywaniem dzieci.

Mam 38 lat,bezdzietna z wyboru.Mój mąż także. Jesteśmy autsajderami i poniekąd samotnikami,lubimy przestrzeń.Kochamy zwierzeta rośliny .Spełniamy się w ogrodzie. Każdy coś tam dziubie sobie w ciszy :) moi rodzice i teściowie tego nie rozumieją, czasami zastanawiam się - co ja tu robię na tej Ziemi :)
„But, który pasuje na jedną stopę, uwiera inną. Nie ma jednego przepisu na wspaniałe życie, który odpowiada każdemu.” C Jung.