Temat: Kochacie swoich rodziców?

To teraz ja się wypowiem. Ja nienawidzę swojej matki. Za to, że wyzywa mnie od złodziejek, gnojków, nierobów. Ostatnio chciała zabrać mi telefon za to, że kupiłam buty na za wysokim wg niej obcasie. Mówi, że mam jej oddać pieniądze, które wyłozyła na studia (8 tys.). Ostatnio chciała mnie też pobić, ale ojciec ją odciągnął. Wiele by się znalazło, ale to za bardzo boli. Nienawidzę tej kobiety po prostu. A i jeszcze za zmarnowane dzieciństwo pełne wyzwisk, bicia i krzyków, przez co próbowałam kilkakrotnie popełnić samobójstwo.

SunriseAvenue współczuję, a o tacie co możesz napisać ?

jejku, współczuję. Dla mnie rodzice to najlepsi przyjaciele. gadamy o wszystkim. Z mama chodze do kina, na basen, do kawiarni. Z tata na rower , na lody. Wiadmo ze to inna relacja niz ze znajomymi, ale nie wyobrazam sobie jakby to było bez rodziców. Sa fantastyczni <3

Tata często staje w mojej obronie, np gdy matka rzuciła się na mnie z rękoma. Ogólnie sytuacja wygląda tak, że mój ojciec jest w domu tylko w weekendy. Czyli cały tydzień jestem z matką w domu . Ale zawsze jak ojciec w weekend wraca to nagaduje na mnie, jaka to ze mnie wyrodna córka, że nic nie sprzątam, nie gotuje itp., a on przychodzi i mnie też opieprza.... Mam prawie 20 lat, planuje już, żeby zamieszkać z moim przyjacielem, jak uda mi się odłożyć. A niedługo idę do drugiej pracy, żeby mieć więcej pieniędzy i nie musieć za dużo w domu siedzieć,,,

Ja swoich rodziców kocham ale za to nienawidzę swojej babci .. Od kiedy skończyłam 14 lat wyzywa mnie , ze się puszczam , przez nią kłócę się z rodzicami , mieszka u nas od jakiegoś miesiąca (na szczęście nie na stałe) bo dziadek miał wypadek i u nas czeka aż zadzwonią , że nie żyje... ; / była u niego raz a jest tam chyba 20 dni...  Przez nią tata też się na mnie wyżywa i nie jest już tak fajnie... Bardzo kocham moją mamę bo ona zawsze mi pomoże.; ) gdyby nie ona to nie wiem co bym zrobiła..

Kocham moich rodziców. Są fantastyczni, bardzo mnie wspierają, zawsze mogę na nich liczyć. 

Kocham moją mam najbardziej na świecie. Niestety uświadomiłam to sobie dopiero po wyprowadzeniu się z domu rodzinnego. Podziwiam ją, że mnie nie oddała cyganom kiedy byłam nastolatką, bo bylam naprawdę okropnym, złym i rozpuszczonym czlowiekiem.
Niemniej teraz (paradoksalnie) kiedy mieszkam 1500 km od domu, rozmawiam z nią częściej i dłużej niż kiedy mieszkałyśmy razem.

Co do ojca, to nie dażę go żadną formą uczuć. Rodzice sie rozstali jak miłam 3 lata, kiedyś mialam do niego ogromne pretensje potem pretensje przeobraziły się w nienawisc. Teraz jest mi go jedynie żal, stary, samotny (na wlasne życzenie) i żałosny człowiek. Nie życzę mu źle, jak jeszcze niedawno, wręcz przeciwnie... Ale podejrzewam, że większość moich fucked-upów w życiu, i większość mojego posrania mózgowego wzięła się własnie przez niego.

Kocham i to się nigdy nie zmieni

Jak to za co? jak się kocha to bezwarunkowo i już, nie wiadomo czemu, poprostu się kocha. Tym bardziej rodziców, jacy by oni nie byli;p

za to ze jestem i mame za to ze mnie urodzila :)