Temat: Introwertyczka + kłótnia + cisza = ¿

wkurzylam sie na niego czytajac ta historie 🙈😅, nie lubie takich sytuacji i tez bym sie zle czula po tej akcji.

tez tak mam, często muszę po prostu zrobić krok w tył, ochłonąć, zebrać myśli. Dla drugiej strony może to wyglądać jak ucieczka, lub przysłowiowy „foch” (a w kłótni i jedno, i drugie będzie odebrane negatywnie) stad tak ważna jest spokojna komunikacja i powiedzenie po prostu, daj mi chwilke, muszę się uspokoić i wtedy możemy wrocic do rozmowy. Łączy się to z ostatnio popularnym zagadnieniem stawiania swoich granic. I nie, absolutnie nie jest to toksyczne, każdy ma swój temperament i sposób radzenia sobie z konfliktem, szczególnie otwartym. Ja na przykład ogromnie cenie harmonię - nawet w teście osobowości wyszło mi to wśród 5 głównych cech, dlatego konflikty zbijają mnie z tropu.

Mówisz, że musisz to przemyśleć albo że pogadacie później, jak czegoś takiego nie zrozumie, to znaczy że on jest toksyczny. No i oczywiście to wyłącznie jego problem. Jak milkniesz bez uprzedzenia w połowie kłótni vel dyskusji to jak najbardziej będzie odbierane jako foch. Możesz zamiast tego powiedzieć, że nie chcesz się kłócić.

Nis wiem, czy dobrze sobie wyobrażam opisaną sytuację. Ty pytasz i pomoc w ogrodzie, a on robi krok w tył i nie odpowiada? Po chwili chce zapytać co ma zrobić, ale tobie się już odechciało rozmowy i teraz Ty go ignorujesz? Według mnie komunikacja jest bardzo ważna i tylko ona rozwiąże wasze problemy. On niech tobie odpowie na pytanie, a jak on chce coś od ciebie, to też mu odpowiedz, a nie uciszaj 🙈 Bardzo by mnie zdenerwowało gdyby mój facet zachowywał się jak Twój facet lub jak ty. 

Dodały nieco otuchy Wasze słowa - dziękuję! 

Najgorsze właśnie jest to, jeśli już się uciszam, zaznaczam, że potrzebuję się uspokoić, potrzebuję zamknąć się na chwilę w sobie, a on dalej w uparte gada, z większymi emocjami,  bo uważa, że on nie może teraz nie mówić, bo aż go trzęsie itd. To w takich sytuacjach, czuję że narasta we mnie wszystko co złe, zaczyna głowa pękać, jakby przerastało mnie to. I jak tak dalej się produkuje, to czy ja milczę czy już mówię żeby się zamknął, podnoszę już sama głos, to nie przestaje. Najczęściej kończy się to tak, że muszę odejść od niego, wyjść, tak żeby już go nie słyszeć. Oczywiście uważa że powinnam iść z tym do psychologa, bo to toksyczne. Co jednak mega mnie zasmuciło,  gdyż wypracowałam sobie taki sposób, żeby właśnie nie ulegać silnie emocjom w trakcie kłótni, nie płakać (bo zwykle odbierano to jako użalanie się, bądź próbę wzbudzenia litości) 

To co pogrubiłam, to coś co mnie też by zdenerwowało i co moim zdaniem można potraktować jako zarzut w Twoim kierunku. Nie chciałabym żeby ktoś oceniał moją gotowość do pomocy wyłącznie po mojej minie i tym czy zrobię krok w tył. Nie zawsze się tryska optymizmem, ale jednocześnie się pomocy nie odmawia. Normalna, ludzka rzecz. Jak go o coś prosisz, to daj mu się do tego jakoś odnieść. On mógł tą minę i ten nieszczęsny krok zrobić nawet zupełnie nieświadomie. Świadomie by to może ocenił na "no lenia mam, ale przecież nie będzie sama po ciemku się męczyć". Ale szansy oceny nie dostał, a to jest irytujące. Nie wiem co rozumiesz przez nie chciało Ci się dalej gadać. Ale jeżeli po jednej minie i kroku zamilkłaś, on o coś spytał, a Ty go olałaś - to nie jest to w porządku. W tym kontekście zastanowiłabym się nad sobą, czy rzeczywiście nie mam jakiś problemów do przepracowania na tym tle. To, że zarzuca Ci bycie toksyczną, skąd się bierze. To nie jest coś co się mówi, kiedy raz ktoś nas zdenerwuje. Raczej jak się wiele podobnych sytuacji nawarstwia i ta frustracja narasta. To, że się wycofujesz w momencie w którym on podnosi głos, i chce Ci się płakać - rozumiem. To pierwsze nie chciało mi się gadać, kiedy awantury jeszcze nie było, tylko z góry go oceniłaś i ucięłaś od razu temat, ignorując jego pytania - już nie. Odnośnie sąsiadów - dla mnie tekst w stylu "bo co ludzie powiedzą" działa jak płachta na byka. Znowu, to że on podnosi głos, nie rozumie że macie inny sposób reagowania w stresowej sytuacji, a przez to Cię zakrzykuje - nie jest ok, to jest coś nad czym on powinien pracować. To że Ci to przeszkadza - normalne i mu to powiedz. Ale to jest najważniejszy argument i tak to powinnaś przedstawiać. A nie zasłaniać się sąsiadami. 

Czy on jest bez winy - oczywiście, że nie. Gdyby to on napisał swój post, też bym mu pewnie podkreśliła wiele rzeczy. No ale piszesz ze swojej perspektywy, to bardziej na tym się skoncentrowałam. 

Nie lubię gdy ktoś się nakręca i podnosi głos. To, z mówi głośno nie znaczy, że ma rację. Dla mnie jest to zachowanie agresywne i też bym po prostu wyszła, aby go nie słuchać. 

Kompletnie różni jesteście i jak cię nie rozumie to cię nie zrozumie, bo jak widać nie chce. Mnie też by irytowała dorosła osoba, która się nie odzywa albo trzeba uważać czy się nie popłacze jak za głośno mowie. 

Komunikacja u was zawala. Co z tego, że zrobił krok w tył? Ma się odezwać i tyle, a Ty sobie żadnych kroków i min nie interpretuj. To pierwsza podstawowa rzecz. Bo to co zrobiłaś to z boku wygląda jak foch, a facet emocjonalny to i uległ emocjom. A zachowanie, gdzie Ty najpierw uczestniczysz w kłótni, a potem zamykasz się w sobie, bo musisz ochłonąć, a on nadal jest nakręcony wcale fajne nie jest. Ucinaj kłótnie na samym początku, zanim oboje zdążycie się nakręcić w swoją stronę. I rozmawiaj, a nie interpretuj sobie rzeczywistość. Bo może faktycznie nie miał ochoty na pracę w ogrodzie i może faktycznie zrobił zbolałą minę, ale za chwilę ogarnął, że jednak może Ci pomóc? Nigdy tak nie miałaś?