Temat: Dlaczego nie potrafię rozmawiać z ludźmi?

Idź do psychologa powiedz na czym polega Twój problem a On pomoże Ci go rozwiązać.

Jest na to tylko jedna metoda. Musisz zacząć się zmuszać do mówienia. Oczywiście wszystko stopniowo i powoli. Na początku będzie ciężko, ale z czasem wejdzie Ci to w nawyk.

mam dokładnie tak samo, moja psychoterapeutka twierdzi, że da się coś z tym zrobić (ale jestem dopiero na początku terapii, więc jeszcze nie wiem) 

to jest mega frustrujące, bo ludzie mogą na początku brać mnie za arogancka/nudna, dopiero po dłuższym poznaniu albo w rozmowach 1:1 wychodzi, że taka nie jestem, no ale czasami pierwsze wrażenie najważniejsze :/ 

Można się nauczyć, nawet można zrobić to "od ręki"

Stanie się to wówczas gdy przestaniesz rozmyślać jak Twoja wypowiedź zostanie przyjęta i jak na jej podstawie inni Cię ocenią.

Dobrym sposobem jest inicjowanie dyskusji.  Nie wygłaszasz swojego zdania jako autorytatywnego poglądu, a jedynie jako tezę, do której inni mogą się swobodnie odnieść. Wtedy nie czujesz się zagrożona gdy ktoś ma inne zdanie na dany temat :)

W punkt, miałam to właśnie napisać:) Mam bardzo podobny problem do autorki. Nie mam jakichś ogromnych problemów z tym, żeby pogadać z kimś obcym na ulicy, ale jeżeli obracam się wśród ludzi, których lepiej znam albo trafiam do grupy, z którą mam potem spędzić więcej czasu, to się zamykam - kminię godzinam inad każdym słowem i zdaniem i w końcu nie mówię nic, bo temat rozmów zdąży się już dawno zmienić. Co więcej - często zdarza mi się, że podświadomie formuję wypowiedzi tak, żeby dostosować je do światopoglądu grupy, żeby "nie podpaść" mając inne zdanie. Najzabawniej jest w momencie, kiedy spotykam się równocześnie z ludźmi z dwóch moich "grupek" - wtedy już całkiem nie wiem, jak mam z nimi rozmawiać:P Na im bardziej charyzmatyczną osobę trafię, tym trudniej mi z nią rozmawiać. Chyba, że akurat nadajemy na tych samych falach, ale to nie przytrafia mi się prawie nigdy.

Trzeba się przemóc i przestać myśleć o tym, że ktoś Cię może ocenić. Nie wiem, ile masz lat, ale u mnie takie bezsensowne przejmowanie się wszystkimi i wszystkim zaczęło przygasać dopiero krótko przed 30-ką. Wcześniej ludzie mieli mnie za milczka, outsiderke, a raz nawet usłyszałam tekst "bo ty chyba nami wszystkimi gardzisz";)

@HelloPomello Miał w swoim życiu do czynienia z 3 psychologami tak na dłużej. Od każdego wyszłam z kolejnymi problemami... Nie mam zamiaru już korzystać z ich "pomocy". Chyba że kiedyś trafię sama na jakiegoś dobrego terapeutę.

@kuhfrcisehrfuu337787 Zmuszam się już z 20 lat i dalej jest tak samo. Więc chyba ta metoda nie jest dla mnie :)

@Annea17 Z obcymi ludźmi w ogóle nie myślę, co chcę powiedzieć tylko mówię. A przy znajomych zamykam się i koniec. I to jest chyba właśnie dziwne, bo powinno być odwrotnie.

@UzaleznionaOdLukrecji Prawie 27 :) Mam tak od dzieciństwa i nic nie wskazuje na to, żeby mi to minęło. Pamiętam, że lubiłam bawić się z innymi dziećmi, brałam udział w odtwórstwie historycznym, robiłam wiele innych rzeczy, gdzie byli ludzi i lubiłam być wśród ludzi, ale jak miałam coś powiedzieć to wychodziło jak wychodziło.

Dziękuję za odpowiedzi :)

Ja również mam taki problem 

Coraz częściej zauważam, że będąc w grupie kilku osób, znajomych mi osób, zaczynam się "jąkać" chcąc powiedzieć czy opowiedzieć cokolwiek. 

Nie mam tego problemu gdy jestem z 1-2 osobami.

Im więcej osób potencjalnie może mnie ocenić, tym większe zdenerwowanie kiedy coś mówię. W rezultacie przestaje w ogóle /prawie w ogóle się odzywać. 

Nie mam tego problemu gdy jestem po spożyciu alkoholu, przestaję się wtedy zastanawiać w jaki sposób coś powiedzieć i czy w ogóle się odezwać, nie stresuję się wtedy, że zostanę w jakikolwiek sposób oceniona 🤷🏻‍♀️

@UzaleznionaOdLukrcji:

"Co więcej - często zdarza mi się, że podświadomie formuję wypowiedzi tak, żeby dostosować je do światopoglądu grupy, żeby "nie podpaść" mając inne zdanie. Najzabawniej jest w momencie, kiedy spotykam się równocześnie z ludźmi z dwóch moich "grupek" - wtedy już całkiem nie wiem, jak mam z nimi rozmawiać:P Na im bardziej charyzmatyczną osobę trafię, tym trudniej mi z nią rozmawiać. Chyba, że akurat nadajemy na tych samych falach, ale to nie przytrafia mi się prawie nigdy."

Bardzo fajnie przedstawiłaś w jaki sposób  dopasować się do grupy . To dobry wzorzec by brać udział w rozmowie i nie podpaść. Bezpieczny. Od tego najlepiej zaczynać, bo człowiek oswaja się z prowadzeniem dialogu, doskonali formułowanie zdań i nabiera wprawy w przedstawiania własnych argumentów.
Z czasem łatwiej wypowiadać odmienne kwestie, bo już wiesz, że nie zabraknie Ci słów gdy przyjdzie do obrony własnego zdania. Sprawność w dobieraniu słów ma  duże znaczenie.
Nie mam problemów by prowadzić rozmowę, zarówno zgadzając się z rozmówcą jak i mając inne zdanie, o ile rozmawiam z ludźmi otwartymi, którzy potrafią uszanować cudzy pogląd, nawet gdy go nie podzielają. Jeśli ktoś podaje argumenty, które mnie przekonują, bez wahania przyznam mu rację, bo przecież nikt z nas nie wie wszystkiego. To żaden wstyd. Jeśli nie zgadzam się z nim pozostaję przy swojej opinii, a jednocześnie nie upieram, się by on przyznał mi rację. W rozmowie  nie chodzi o udowodnienie kto wie prawdę a kto się myli, lepiej traktować ją jako przedstawianie i argumentowanie własnych poglądów. Każdy z nas ma do nich prawo.
Najtrudniej rozmawia się z ludźmi którzy stosują taktykę wygrany - przegrany, będą bronić swojego zdania jak niepodległości a odmienny pogląd odbierają jako atak. Trudno też rozmawia mi się z ludźmi, którzy  nie formułują swoich poglądów jednoznacznie. Jeśli wynika to z nieumiejętności to pół biedy, gorzej gdy to celowe działanie by zawsze wyjść na swoje. Wtedy lepiej darować sobie rozmowę.

@SuperMarcelina  - z obcymi ludźmi spotykasz się na chwilę i nie masz takiej presji by mieli o Tobie dobre zdanie. Najczęściej są to krótkie, przelotne spotkania. Opinia jaką wyrobią sobie  znajomi zostaje w naszym środowisku i według nas nabiera znaczenia na przyszłość. Dlatego bywa trudniej.

Dla dodania odwagi proponuję taki cytat z książki Dale Cranegie - Jak przestać się martwić i zacząć żyć.

"Po co tracić czas na łzy. Każdy z nas ma na swoim koncie gafy i kardynalne błędy. I co z tego? Nawet Napoleon przegrał jedną trzecią spośród ważnych bitew, które stoczył. Może więc średnia bitew wygranych przez nas nie jest gorsza od jego wyniku? Kto wie?"