Temat: Życie na garnuszku rodziców.

myslę, że Ptaky jednak nie do końca sama sobie ten model życia wybrała i stąd ta frustracja

Staram się 

poprostu papieram samodzielnosc a ty garnuszek

nawet teraz podalas powod: po co sie meczyc, na garnuszku nie trzeba 

Widzisz ja samodzielnosci nie odbieram jako meczenstwo, ty tak

peanut butter

sama wybralam samodzielnosc

inni wybieraja garnuszek

czaisz?

tylko mnie utwierdzasz w mojej teorii

wiem twoja teoria ze ludzie nie potrafia wybierac samodzielnosci i wola garnuszek

patrzac po wypowiedziach na forum garnuszek w przewadze

i OK tylko sie wstyd troche większości przyznac i uwazaja np. " ze sa na swoim"  "sami sie utrzymuja"

Ptaky

a czemu nie stałaś się samodzielna jeszcze wcześniej?

Wyżej już pisałam - każdy człowiek w jakim stopniu jest niesamodzielny już na starcie bo gdyby nie inni ludzie to nie znalazłby się w miejscu, w którym jest. Nawet jeśli równo ze skończeniem 18 lat wyprowadził się od rodziców.

Ty nazywasz to garnuszkiem, a ja racjonalnym myśleniem. Jeśli na pewnym etapie życia ktoś mi bliski jest w bardziej komfortowej sytuacji i chce (zupełnie dobrowolnie) pomóc to co w tym złego?

W innym momencie życia to ja jestem w bardziej komfortowej sytuacji i również pomagam innym. To się właśnie nazywa racjonalność, dzięki temu obie strony mogą swoje siły zaangażować w coś innego i sumarycznie można osiągnąć więcej. I nie odnosi się to tylko i wyłącznie do kasy.

Nigdy nie pomagałaś przyjaciołom, rodzinie czy oni Ci nigdy nie pomagali? W czymkolwiek.

Ja np. często zostaję z dziećmi brata BO CHCĘ (a przecież tylko wynajęcie opiekunki byłoby ich samodzielnością?), on z kolei pomagał mi wykańczać mieszkanie BO CHCIAŁ (a przecież mogłam wziąć ekipę i im za to zabulić tak jak on wziąć sobie opiekunkę, ale widzisz - wspólne przedsięwzięcia także budują relacje, nie zawsze SAMODZIELNOŚĆ musi być najważniejsza).

A dzięki wzajemnej pomocy obojgu zostają pieniądze w kieszeni, a przy tym świetnie razem się bawimy.

staram sie 

naprawde nazywaj sobie garnuszek  racjonalnoscia... kwiatkiem, wydmuszka, cebula

ale i tak pozostanie garnuszkiem jakbys go nie nazwala

Tak czytam Wasze komentarze i jednak nie mogę zrozumieć dlaczego uważacie, że dokładanie się do opłat, gdy mieszka się z rodzicami nie jest konieczne. Wychodzę z założenia, że skoro wspólnie zużywamy wodę, prąd, gaz itd to skoro pracuję to powinnam to opłacać. Sama zaproponowałam rodzicom, że będę opłacać połowę rachunków, bo ich wysokośc zależy również ode mnie i tego ile czego zużywam. Jest to dla mnie sprawa tak oczywista, że jednak nie ogarniam rozumowania niektórych z Was. Natomiast nie potępiam i nie wywyższam się, po prostu piszę jak ja to czuje.

Zgłaszam się i ja! Mieszkam u rodziców "na garnuszku". Pracuję. Dokładam się do opłat zdecydowanie za mało, ale rodzice nie chcą więcej. Nawet jak im coś dodatkowo kupię w ramach rekompensaty, to zawsze oddadzą mi to w innej formie. Mieszkam z nimi, bo potrzebują mojej pomocy w codziennych czynnościach. Opiekuję się również starszym niepełnosprawnym bratem, gdy moja mam musi wyjechać. Obiady gotujemy na zmianę (kto pierwszy wróci do domu). Domowe obowiązki głównie wykonuję z mamą (również na zmianę). Kasę trzymam ja i rozporządzam ich budżetem, bo tak chcieli. Jestem im ogromnie wdzięczna za wszystko, ale nie czuję wstydu przez to, że z nimi mieszkam. Chciałabym wyprowadzić się na swoje, dalej im pomagając, bo wiem, że tej pomocy potrzebują. Wyprowadzkę planuje w tym albo przyszłym roku, ale rodzice nawet nie chcą o tym słyszeć i płaczą, że sobie tego nie wyobrażają. I jeżeli dla kogoś jestem frajerem i życiową niedojdą, bo mieszkam z rodzicami, cóż.... może tak jest 😁.

Ps W tym roku skończę 30 lat.