Temat: Życie na garnuszku rodziców.

Albo się jest samodzielnym albo nie.

Oni nie są, ich sprawa.

ale co Cie obchodzi jak kto żyje? Mieszkam z dorosłym pracującym synem/24l/. Dobrze zarabia, dokłada sie do czynszu i czasem robi zakupy. Wszelkie swoje wydatki pokrywa sam. Oczywiście, że mu gotuje obiady i piorę bo siedzę w domu, więc mam czas. Nie miałoby sensu, żeby mieszkał osobno. Jest bezkonfliktowy i pomocny i dobrze nam tak sie mieszka. Co innego pewnie gdyby był w związku, wtedy dążyłby do większej samodzielności.

Niech każdy żyje jak chce. Ja nie rozumiem czemu każdy ma mieszkać sam i od razu pracować.

Dla mnie normalne jest całkowite utrzymywanie dzieci na studiach.

Potem wspólne mieszkanie też nie jest złe, bo mogą odłożyć na mieszkanie itd.

Chociaż 34 lata to i dla mnie przesada :P

Ja też połowę czasu spędzam z rodzicami i tu mieszkam. Nie wiem po co mam na siłę siedzieć sama w mieszkaniu. Długo z nimi mieszkałam, gdybym przez ten czas wynajmowała kawalerkę (bez sensu, po co wynajmować, żeby jeździć tam spać?) to bym np nie kupiła maszyny do pracy i samochodu. I rozumiem jeśli ktoś mieszka z rodzicami, bo np oszczędza na własne mieszkanie, dla mnie to normalne. Inna sprawa, jeśli ktoś żyje jak królewicz, nie oszczędza, nie dokłada się i traktuje dom jak bezpłatny hotel. 

U mężczyzn to dość częste, częstsze niż u kobiet, te z reguły chcą szybciej wyfrunac z gniazda. I jak taki mężczyzna mieszkał dotychczas w hotelu mama i nigdy nie był samodzielny, to później żona przejmuje obowiązki mamy 🤷🏼‍♀️. Ale ja uważam, że glownie rodzice są powodem tego, ze mieszkające u nich dorosłe dzieci są niesamodzielne. Przeciw wspólnemu mieszkaniu nie mam nic, jeśli to samym zainteresowanym odpowiada. 

Proszę czytać ze zrozumieniem. Ja nie potępiam mieszkania z rodzicami, bo sama z nimi mieszkałam. Chodzi o to, że oni nic nie wnoszą do gospodarstwa domowego. Nie dają na opłaty, nie robią zakupów, nie gotują. To z osoby, które już dawno skończyły studia i pracują.

Czasem rodzice nie chcą żadnych pieniędzy, trzeba na siłę wciskać, a potem i tak oddadzą, bo np mama mi kupi "w prezencie" kołdrę. Różni rodzice są i różne "formy rozliczeń". 

Ja czasem, jak jestem w sklepie z mamą to specjalnie mówię "mamooo a kupisz mi napój?" 

Moi rodzice zawsze mówili, że zdążę się napracować i mam skupić się na nauce, chyba że chcę sama podjąć pracę. Więc studiowałam dziennie i potem poszłam do pracy, nie chcieli ode mnie pieniędzy, nie dokładałam się rachunkow, jedynie utrzymywałam swoje zachcianki, resztę kasy sobie odkładałam, co jakiś czas kupowałam im prezenty na różne okazje takie bardziej kosztowne. Ja jestem im bardzo wdzięczna, nie czuje się kaleką. Relacje mamy bardzo serdeczne. Fakt, ja w wieku 26 lat wzięłam ślub i wyprowadziłam się, ale też uważam, że jeśli ktoś żyje samotnie, a nie zawadza w domu, dobrze się tam czuje i odpowiada to też rodzicom to jaki sens jest płacić za wynajem czy kredyt i kisić się samemu? Podkreślam, jeśli to odpowiada obu stronom tak jak u mnie, być może po czasie wolałabym żyć nawet sama na wynajmnie, tego nie wiem. Obowiązki domowe zawsze miałam, więc można mieszkać z dzieckiem dorosłym i wcale ich nie wyręczać w niczym bo to jest już faktycznie chyba utrudniające późniejsze życie.

Twój model życia też jest ok, jeśli rodzice Ciebie nie przymuszali do pracy, nie wyrzucali z domu na siłę , takie mieliście ustalenia i fajnie Ci to wyszło, nauczyło gospodarności, macie fajne relacje to też myślę, że to dobry model. Więc dla mnie wcale nie jest to dziwne :) 

Moi rodzice też nie brali pieniędzy na utrzymanie domu ode mnie (choć ja wcześnie wyjechałam z domu na studia) czy od mojego rodzeństwa i nie oznacza to, że nie jesteśmy samodzielni albo nie umiemy obchodzić się z pieniędzmi. Zawsze powtarzali, że skoro mają możliwość to chcą pomagać a my w swoim życiu jeszcze się nastaramy. I z resztą myśląc o przyszłości to ja od swojego dziecka wzięłabym pieniądze tylko wtedy gdybym z jakiegoś powodu sama nie mogła utrzymać domu albo faktycznie widziała, że to co zarobi to przepije etc. Ale jeśli ja będę mogła zapewnić bez większego wysiłku miejsce do mieszkania a on sobie z zarobionych pieniędzy dzięki temu zaoszczędzi więcej i łatwiej mu będzie później to dlaczego nie?

Mnie w tej historii jedyne co uderza no to to podtykanie pod nos specjalnych posiłków czy wyręczanie we wszystkim. Ale to chyba ma głębszą historię, bo niezależnie z kim się mieszka to sprzątaniem etc. powinno się raczej dzielić, i niezależnie od tego czy dziecko ma 12, 17 czy 25 lat, niezależnie kto ile zarabia.