Temat: smutna prawda

Choć mieszkam nad morzem to gdy chłopak chciał latem wyjść ze mną na plażę to zawsze odmawiałam... Nie raz były przez to kłótnie... No ale ja bym wyglądała na tym piasku jak jakiś płetwal błękitny a tam tyle lasek, na które i tak chętnie by pewnie (już były) mój chłopak sobie popatrzał

Oczywiście nie rozumiał jak mu mówiłam: "Wstydzę się"

Ja wciąż planuję sobie, co zrobię, gdy już schudnę. Chciałabym zacząć chodzić regularnie na basen, bo uwielbiam pływać, ale cały czas sobie powtarzam, że wykupię karnet, jak schudnę jeszcze z 5 kilo... Tak samo z ubraniem, z jednej strony uwielbiam chodzić w szpilkach, ale z drugiej wciąż wydaje mi się, że jestem na nie zbyt masywna, więc butki stoją w szafie i czekają aż ja schudnę... W ogóle zawsze miałam mnóstwo takich sytuacji.
Mimo że wiem, że problem nie tkwi w moim ciele, tylko w mojej świadomości, to i tak nie mogę się przełamać... Ehhh :(

etoile8 - znam ten bol :( ja zawsze chcialam ubrac leginsy w kwiatuszki (ktore okropnie mi sie podobaja), no ale niestety :(

nigdy nie miałam takich problemów, bo nigdy nie byłam gruba. co prawda miałam kompleksy, bo miałam boczki i dosyć pokaźne uda, ale np. na basenie jak widziałam grubsze kobiety od siebie, to od razu mi wracał humor i zapominałam o niedoskonałościach. 

Jeśli chodzi o rezygnację z czegokolwiek to strój na basen- zawsze jednoczęściowy, zrezygnowałam z dwu-częściowego
Na plaży nie chodzę bez czegoś na brzuchu i udach (chusta)
Mini spódniczki-odpadają,a lubię je
bluzki obcisłe-widać każdy wałeczek

nie chodzę na basen, nad jezioro itp.
nie chodzę na imprezy bo wiecznie jestem na diecie
nie dopuszczam do siebie facetów...
nie pozwalam się dotykać
nie chodzę w masie fajnych ciuchów
nie zapisze się na siłownię bo się wstydzę
nie zjem lodów ani innych potraw na ulicy czy przy obcych ludziach
nie, nie nie, i tak dalej mogę wymnieniac w nieskończoność.
Nienawidzę swojego ciała i przez to życia. Jakiego życia? Chyba wegetacji

było wiele takich sytuacji, zdałam sobie z tego sprawę dopiero wtedy gdy przeczytałam " dlaczego chcesz być gruba" d. saneckiej. teraz widzę w ilu sytuacjach decydowało za mnie jedzenie..

O kurcze, byłam jestem niezadowolona z wielu rzeczy , wiem,że nie mam idealnej sylwetki, ale nie rezygnowałam z życia. Jeśli byłam za gruba, moim zdaniem zakładałam na plażę strój jednoczęściowy , jeśli nogi mam grube noszę sukienki , spódnica do kolan , nie noszę spodenek w miejscach publicznych  , ale z wiekiem mam więcej luzu , bo nie ma ideałów , każdy ma jakieś ale.Szkoda życia na chowanie sie w domu.

> nie chodzę na basen, nad jezioro itp.nie chodzę na
> imprezy bo wiecznie jestem na diecienie dopuszczam
> do siebie facetów...nie pozwalam się dotykaćnie
> chodzę w masie fajnych ciuchównie zapisze się na
> siłownię bo się wstydzęnie zjem lodów ani innych
> potraw na ulicy czy przy obcych ludziachnie, nie
> nie, i tak dalej mogę wymnieniac w
> nieskończoność.Nienawidzę swojego ciała i przez to
> życia. Jakiego życia? Chyba wegetacji Dziewczyno uwierz w siebie uśmiechnij się do siebie w lustrze do ludzi na ulicy, sąsiadki kiedy mówisz dzień dobry .Na pewno masz atuty ale nie widzisz ich , bo pesymizm ci je przysłania.Mam nadzieję to taki gorszy dzień, bo inaczej to potrzebna ci terapia wiary w siebie