Temat: Zaburzenia odżywiania

No tak... Ale jaki jest cel tego tematu? Przepraszam ale chwalisz się czy żalisz? W tym wieku strasznie źle postępujesz i trzymaj kciuki żeby w przyszłości nie odbiło się to na Twoim zdrowiu... Tym bardziej smutne jest to, że napisałaś to tak jakbyś zdawała sobie z tego sprawę... Jak dla mnie to tylko kwestia psychiki, nic więcej nie potrzeba. Także trzymam kciuki żebyś w porę się opamiętała...

według mnie z tego co opisałaś to są początki zaburzeń odżywiania. ja bym na Twoim miejscu poszła do psychologa,zanim będzie za późno. ja też sie kiedyś odchudzałam, chciałąm schudnąć tylko parę kilo... i owszem schudłam, ale potem nie potrafiłam jakoś zatrzymać spadającej wagi i teraz ważę 34kg, w sobotę idę do szpitala... :( jak nie chcesz skończyć tak jak ja to koniecznie idź do psychologa!

a co do jadłospisu to jesz zdecydowanie za mało... 1500 kcal to się je podczas odchudzała, a dieta poniżej 1000kcal to głodówka. powinnaś jeść 5 posiłków co 3 godziny. takim jadłospisem jaki masz w tej chwili tylko sobie spowalniasz metabolizm... zamień pieczywo wasa na zdrowy razowy chleb lub żytni albo orkiszowy. wasa to syf, nie ma żadnych wartości i w ogóle nie da się nim najeść. wprowadź jakieś owoce, bakalie. 7 godzin odstępu między śniadaniem a obiadem to zdecydowanie za dużo. nie dasz rady zjeść między nimi jakiegoś jogurtu z musli, owocami, bakaliami? na pewno byś dałą radę. :)

jablkowa zgadzam sie w 100%

Piszę to, bo nie wiem co sadzić na ten temat. Chcę się dowiedzieć czy to jest normalne, bo być może każdy kto się przejmuje tym, jak wygląda tak ma... Dla mnie to, ile jem jest zdecydowanie za dużo, a wszyscy na około mówią mi, że przesadzam z tym jedzeniem i powinnam jak najszybciej wrócić do 'normalnego' jedzenia. I jestem świadoma tego, że to moje ograniczanie kalorii do minimum jest kwestią psychiki, ale nie mogę się przemóc, bo naprawdę boje się jedzenia.

piszesz, że boisz się jedzenia a z drugiej strony chcesz jeść normalnie. z Twoich postów jasno wynika, że coś jest nie tak. idź do tego psychologa i dietetyka i niech Ci pomogą. czym prędzej pójdziesz, tym lepiej dla Ciebie. chyba nie chcesz skończyć w szpitalu. wiesz mi, że między odchudzaniem a zaburzeniami odżywiania jest cieniutka granica. kiedyś też myślałam, że anoreksja mnie nie dotyczy. niestety się myliłam i teraz muszę walczyć z tą okropną chorobą...

Bo to jest ten problem, że chodzę głodna, czuje, że nie mam siły, CHCIAŁABYM coś zjeśc, ale nie zjem, bo boje się, że nagle przytyję. Może naprawdę ten dietetyk by się przydał, ale ja sama nic nie zrobię, to rodzice też muszą zadecydować... 

a czemu sama nic nie zrobisz? nie możesz iść bez nich do lekarza? na prawdę nie warto z tym zwlekać. widać, że masz problem. dobrze, że chociaż zdajesz sobie z tego sprawę i widzisz, że coś jest nie tak. lepiej się umów do tego psychologa, żebyś tego potem nie żałowała.

mam ten sam problem!! zaczęło się tak niewinnie... i nagle schudłam 15kg, nawet nie wiem kiedy to się stało!! teraz boję się każdego większego posiłku, liczę kalorie, nie potrafię już tak normalnie jak inni ludzie po prostu jeść gdy mam na to ochotę!! Strasznie tęsknię za dawną sobą, która  jadła wszystko i nie zwracała uwagi na kalorie. Zdaję sobie sprawę, że to co robię nie jest normalne, że to już siedzi w mojej psychice. Ja nawet gdy zjem jabłko między zaplanowanymi posiłkami to siedzę i przeżywam, że za dużo!! Strasznie boję się powrotu do dawnej wagi... łatwo jest powiedzieć idź do psychologa, dietetyka.. trudniej niestety wykonać.

Też chciałabym wrócić do tych czasów, kiedy nie martwiłam się każdą kalorią, jadłam czekoladę bez wyrzutów sumienia i wcinałam wszystkie posiłki normalnie, ale do poprzedniej wagi za nic nie chcę wrócić. Tak, trudno jest się wybrać do lekarza, szczególnie, że tak sama z siebie się wstydzę, albo, że sam lekarz stwierdzi, że nie ma się czym przejmować.