Temat: Z anoreksji w obżarstwo i nieustanne tycie

Wiem ,że się zjadłam ,ale od tego czasu minęło już 1.5 roku, więc myślałam ,ze sie już odbudowałam. A naprawdę mój wygląd doprowadza mnie do płacz i zamykania się w sobie. Aktualnie, gdyby nie druga klasa liceum nie chodziłabym nawet do szkoły

Wiesz, może i tak, ale kiedy widzę, jak moje koleżanki są bardzo szczupłe, to mnie to dobija. Potem wracam do domu i czeka na mnie mama, która tylko czeka ,żeby mi wmusić bułeczkę lub cokolwiek innego. Cały czas, niby przypadkiem, mówi ,jak to ona ciągle je itp. Wiem ,że to nieprawda, bo widzę co je i ile. Schudła ponad 12kg i jest bardzo szczupła, a ja ciągle tyję i tyję. 

mysle ze najrozsadniej byloby udac sie do DOBREGO dietetyka, ktory ulozy Ci dobry jadlospis z porzadna dawka kalorii, na ktorej nie bedzisz tyc,ale tez nie bedzisz chudla. (ewetualnie bedziesz chudla  powolutku, zdrowo) Wedlug mnie najblizszy rok powinnas przede wszystkim  odzywic organizm i przestac fundowac mu taka hustawke. Dobrze ulozona dieta dostarczy wszystkie potrzebne skladniki, do tego zaspokoi ochote na slodkie w postaci zdrowych "deserów", i stopniowo wyeliminuje napady wilczego głodu. (jak chcesz to moge Ci podac namiar na dobrego dietetyka, ktory na pewno nie zrobi Ci krzywdy dietami ponizej Twojej CPM)

ps zmien psychologa, ta kobieta jest po prostu niedouczona.

słabe jest to, że bagatelizuje Twoje problemy. Twoim celem powinno być "jeść normalnie".. dlaczego właściwie sie obżerasz ? zajadasz emocje ? czy może najpierw jestes na głodówkowej diecie, nie wytrzymujesz i wpadasz w ciąg obżerania?

Ale ja nie chcę utrzymywać wagi. Chcę ją zrzucić. Nie chcę tak dłużej wyglądać. Z chęcią poproszę o dane na priv.

Nie wiem właściwie dlaczego jem. Nie potrafię tego wyjaśnić. Po prostu wieczorem przychodzi taki czas ,że chce jeść ,a może nie do końca jestem głodna. Może robię tak ,bo lubię robić z siebie ofiarę ,że nie mogę schudnąć. A może tak tylko sobie wmawiam? Sama nie wiem

myśle, że przede wszystkim powinnaś odnaleźć tą przyczynę.. najlepiej z psychologiem. no i ją zlikwidować. jakaś mądra osoba powinna Ci ułożyć dietę na stabilizację wagi, wspierać psychicznie, a następnie dopiero za jakiś czas myśleć o pracy nad sylwetką, ale koniecznie zdrową dietą (czyli nie żadne głodówki - 1000 kcal to też głodówka) i sensownym treningiem, koniecznie siłowym byś miała możliwość odbudować mięśnie.. jeżeli z ana wskoczyłaś od razu na obżarstwo to pewnie jesteś "zalana", miękka i dlatego ogółem nie za dobrze wyglądasz. powinnaś zbudować mięśnie..

Dałabym sobie spokój chwilowo z poszukiwaniem przyczyn na Twoim miejscu i grzebaniem się w psyche. Jeśli terapia to przede wszystkim grupowa. Ludzie głodzeni przez długi czas, niezależnie od powodów, mają potem problem z kontrolą apetytu i jest to zupełnie naturalne zjawisko. Idź do dobrego dietetyka, takiego, który założy wolny spadek wagi (max kilo na miesiąc) lub wręcz na poczatku utrzymanie wagi. Nie porównuj sie ze swoimi koleżankami, bo one i ich ciała nie przezyły tego co Ty. 

Hej , niestety tez chorowalam na anoreksje, nie doszlam nigdy do tak niskiej wagi jak ty. To ciezka praca, nie kazdemu udaje sie wyzdrowiec w 100% , jezeli wogole jest to mozliwe.

O sobie moge powiedziec ,ze wygladam na zdrowa waze 53 kg ale z psychika nadal nie jest wporzadku. Martwie sie kazdym dodatkowym kg, mierze się i sprawdzam wage bardzo czesto, uwazam na to co jem. To nieustajaca walka.

Tobie moge polecic dobrego psychologa . Moze znajdz pasje, idz na silownie/fitness ? Widze ,ze tez jestes z Warszawy wiec moge polecic Ci jakas fajna. Nie bedziesz myslec ciagle o jedzeniu i przy okazji poprawisz swoje ciało. 

A ile teraz wazysz?

Przeszłam przez podobną sytuację, tylko u mnie najpierw była anoreksja a potem bulimia... Z bardzo niskiej wagi przybierałam (przez przejadanie się...) aż w końcu ważyłam więcej niż przed ED. Pomogło kilka moich pasji które zepchnęły obsesję na punkcie jedzenia na dalszy plan. A byłam już w momencie kiedy nie wiedziałam, co jeść, żeby było ok. Nie miałam pojęcia, jaka porcja to normalna, prawidłowa dla mnie porcja. Ogarnął mnie mój chłopak, wręcz za mnie gotował. Jakbym go nie miała, to na pewno pomogłaby wizyta u dietetyczki (ale takiej ogarniającej ED) i ułożenie takiej diety, żebym wiedziała, co kiedy i ile jeść, żeby było dobrze. Głowa by odpoczęła po prostu.

To zabrało bardzo dużo czasu.  Nauczyłam się w zasadzie jeść na nowo, zaczęłam wreszcie biegać dla funu a nie dla spalonych kcal. Odkryłam parę rzeczy, które stały się znacznie ważniejsze od jedzenia. A zakazany owoc przestał być zakazanym ;-) i waga zaczęła spadać. Powoli i opornie, ale już jest w miarę ok. A przede wszystkim nie mam już problemu z jedzeniem.

To odbudowywanie się trwa, po 1,5 roku to już bliżej niż dalej! Natomiast jeśli mogę ci coś powiedzieć - z twojego wpisu wynika, że ciągle próbujesz zacząć dietę. A z mojego skromnego doświadczenia widzę, że zaczęłam "zdrowieć" kiedy przestałam być wiecznie na diecie :) albo próbować być. U mnie najlepszą (ba, jedyną skuteczną) opcją było dać sobie na luz, nauczyć się jeść normalnie, a dopiero potem wprowadzać takie zmiany, żeby zrzucić, ale żeby głowa się nie pokapowała że to znowu jakieś diety. Wiem że to brzmi jak bełkot, ale dla mnie to była jedyna rzecz, która mnie z tego wyciągnęła. Ma to sens w ogóle? Nie wiem, ale jak coś jest głupie, ale działa, to nie jest głupie ;)

W każdym razie życzę powodzenia i super zabawy na studniówce !