Temat: 30 kilo do zrzucenia! Dam radę, ale potrzebuję wsparcia!

Ja raz na tydzień się ważę, a raz na miesiąc mierzę, żeby było co porównywać i z czego się cieszyć :)

No ja zakupiłam sobie wczoraj wagę :P Bo starą oddałam szwagierce :P Po moich ostatnich ważeniach nie miałam zamiaru wiecej wchodzić na wagę, bo lepiej było jak nie wiedziałam ile ważę hehe. No ale w końcu wczoraj zakupiłam nową i będę sie ważyć i jak weszłam na nią weszłam to nie żałuję że ją kupiłam :D
lillian - ja mam ten sam problem ... Zwłaszcza że moja mama nie popiera mojego odchudzania. Jak już raz wylądowałam w szpitalu to po tym mam zapomnieć o odchudzaniu. No ale jakoś zakazany owoc smakuje najbardziej :P No ale też staram sie sama gotować obiady i  kupuje takie dietetyczne raczej jedzenie ale wiem jak to jest jak tylko jedna osoba się odchudza  w rodznie :P
Otwierasz szafęczy lodówkę a am takie rarytasy a Ty musisz odmówić sobie :(
Ale taka jest cena pięknej figury :P

No właśnie :)

No u mnie to samo. Najwięcej właśnie to słodkie. Dzień bez słodkiego to dzień  stracony :P no ale idzie przeżyć bez słodkiego. A w ogóle mój tata lubi strasznie wysokokaloryczne potrawy. To już w ogóle...
Ale czas z tym skończyć :D :D :D

Normanie identyczna sytuacja jak u mnie w domu, ale pogadalam z nimi i chyba wreszcie szanują moją diete, nawet kupują mi osobne produkty, co prawda nie wiedzą jeszcze dokładnie co jest niskokaloryczne ale jestem im bardzo wdzięczna że mi pomagają. Pogadajcie też z rodziną tak szczerze, jeżeli zrozumią jakie to dla Was ważne to będą pomagać.

No u mnie to raczej niemożliwe :(
Jak siew zeszłym roku odchudzałam to wylądowałam w szpitalu i moja mama powiedziała że nigdy więcej :(
No tylko że wtedy to się inaczej odchudzałam ... I w dwa miesiące ubyło mi 12 kg.
No ale dobrze że chociaż dobrze się wszystko skończyło.
Ale tak jak mówię u mnie jak już słyszą odchudzanie to zapala się czerwona lampka :P

aaanusia to jak ty się odchudzałaś jeśli można wiedzieć, że wylądowałaś w szpitalu . Nie mów, że nic nie jadłaś.......
Ja dziewczyny na szczęście nie mam tego problemu co wy, bo opóściłam dom rodzinny i teraz mam swoją kuchnię, w której mogę się rządzić, ale wiem jak to jest....rodzice są przewrażliwieni - zawsze tak było jak jeszcze z nimi mieszkałam i nie bardzo popierali moje i mojej siostry diety :). Teraz moja mam zmaga się z cukrzycą i nadciśnieniem, a ja nawyki żywieniowe i kulinarne wyniosłam z domu.....teraz zaczęłam dopiero  zwracać uwagę co dostarczam do organizmu i czy jest mu to rzeczywiście tak bardzo niezbędne. Najgorzej jest jak pojedziemy z mężem w odwiedziny do teściowej.......ciasta....zupy na ciężkich zasmażkach mącznych, zupy zaprawiane śmietaną 30% . Na razie wstrzymam się z odwiedzinami ;). Teraz tylko mój mąż ma ze mną przechlapane, bo ja gotuję inaczej - nie narzeka - ale czasami, żeby mu sprawić przyjemność zmuszona jestem niestety gotować na dwa garnki.....a tak tego nie cierpię. Jemu np. smażę kotlety (na oleju w panierce), a sobie muszę też coś upichcić - z reguły nie mam już na to siły i robię sobie byle jak. Teraz staram się raczej przeforsować swoje zdrowe nawyki. Ostatnio zrobiłam mu makaron z brokułami w sosie śmietanowo-serowym, a sobie zupkę kalafiorową z koperkiem i kaszą kus-kus, zabieloną mlekiem 0,5 % :P.
Lillian dobre śniadanie - oprócz tego majonezu. Kiedy sałatka była w fazie przygotowania, trzeba było odłożyć sobie trochę i wymieszać z jogurtem naturalnym.

Agna masz rację, ale jak była robiona, jeszcze niewiedziałam, że będę się odchudzać, następnym razem odłożę majonez i wrzucę jogurt ;)

Co tu tak pusto dziewczyny ??

Ja jestem... tylko humoru dziś brak! :c