Temat: Kiedy stajesz się własnym wrogiem: Praca nad sobą po urodzeniu dziecka w cieniu depresji poporodowej

Kiedyś byłam sobą, a teraz nie wiem, kim jestem…

Nie wiem, czy ktoś mnie zrozumie, ale mam poczucie, że muszę gdzieś wylać to, co siedzi we mnie od miesięcy. Może tu znajdę kogoś, kto poczuł coś podobnego, bo mam wrażenie, że tonę w jakiejś ciemnej pustce.

Zawsze miałam jakieś kompleksy, chyba każdy je ma, ale odkąd urodziłam dziecko, nienawidzę siebie coraz bardziej. Moje ciało się zmieniło – jest inne, obce, jakby już w ogóle nie należało do mnie. Wstydzę się, jak wyglądam. Czuję, jakbym zawiodła samą siebie, a jednocześnie nie mam siły, by cokolwiek zmienić. Każde spojrzenie w lustro boli, każde ubranie wydaje się za ciasne, a wszelkie próby zadbania o siebie kończą się fiaskiem, bo nawet jeśli próbuję, to nie widzę żadnych efektów i czuję się jeszcze gorzej.

Co więcej, coraz mniej jestem w stanie cieszyć się macierzyństwem. Czasem mam wrażenie, że to dziecko zasługuje na lepszą matkę, a ja tylko je krzywdzę. Wiem, że powinnam być wdzięczna, szczęśliwa, pełna energii… ale jestem dokładnie odwrotnie. Z każdym dniem pogrążam się głębiej, a myśl, że nic nie zmieni się na lepsze, staje się coraz silniejsza.

Myślałam, że po porodzie wystarczy wprowadzić kilka zmian, trochę ćwiczeń, lepsze jedzenie i wszystko wróci do normy… ale codziennie czuję się jak jeszcze większa porażka. Nie wiem, czy potrafię to dłużej wytrzymać. Zaczynam myśleć, że wszyscy wokół byliby lepiej beze mnie. I chyba powoli zaczynam się z tym godzić.

Piszę tutaj, bo… może ktoś już przeszedł przez coś podobnego? Może jest ktoś, kto kiedyś nienawidził siebie tak bardzo, że trudno było wstać z łóżka, ale jakimś cudem się pozbierał? Proszę, jeśli ktoś zna sposób, jak poradzić sobie z tą beznadzieją… powiedzcie mi, że to może się jeszcze zmienić.