Temat: co jest ze mną nie tak?

Dziewczyny, może to Was zdenerwuje, zirytuje, ale już nie wiem co mam zrobić ze swoim ciałem. Zawsze byłam grubym dzieciakiem, masakrycznie grubym, dopiero w liceum zeszczuplałam i wyglądałam jak najnormalniejsza dziewczyna. Jednak nadal się sobie nie podobałam w 100%, ale jadłam jak człowiek, nie było żadnej diety, aż do teraz. Jestem już dorosła, pół roku temu, w maju, rozpoczęłam dietę 500 kalorii - wytrzymałam na niej 4 miesiące i powiedziałam stop - co ja zrobiłam? Pragnęłam tylko schudnąć, nie patrzyłam na moje zdrowie. Na szczęście nie odbiło się to strasznie na moim zdrowiu - na szczęście. KAŻDEMU odradzam taką dietę ('dietę', to jest głodówka właściwie'. Przeprowadzam stabilizację, 1800 kalorii, nie przytyłam grama - ale o co chodzi? Wazę trochę poniżej 43 kg (!!) przy wzroście 157, jest to spora niedowaga, w jednym kalkulatorze wyskoczyło, że to wychudzenie - a jak wyglądam? Moje nogi nadal są pulchne (nie, to nie jest dramatyzowanie, naprawdę są niefajne, u góry same kości, a u dołu takie coś), nie ma na nich grama tłuszczu, nie mam figury gruszki, właściwie to mam ładne wcięcie w talii, ale niżej wszystko idzie 'prosto'. Rozumiem, że jestem niska i mam króciutkie nogi, ale bez przesady - ważę naprawdę mało, przynajmniej tak mi się wydaje, to chyba nie jest normalne, żeby moje nogi wyglądały na takie wielkie. Kwestia budowy? Nie wiem. Cały czas pragnę być chudsza - tylko na nogach, chociaż wiem, że nie mogę, bo moja waga stałaby się kompletną porażką. Jeżdżę codziennie na rowerze - przez to mi się trochę łydki rozbudowały, ale to maksymalnie 2cm. Nie chcę wstawiać zdjęcia, bo generalnie wstydzę się pozować w samej bieliźnie. Myślałam, że w końcu zacznę pokazywać nogi, chodzić w szortach (nie okłamujmy się, szczupłe nogi zawsze wyglądają w szortach lepiej, niż te grubsze), a tu psikus. Nie wiem czego oczekuję, chyba chciałam się trochę wyżalić tylko, wybaczcie :|
Co zrobić? Zaakceptować? Myślę, że dalsze chudnięcie w ogóle nie wchodzi w grę