Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
pomału, powoli zaczynam....

.... przyzwyczajać się do świadomości że:
- podjęłam wyzwanie
- same bieganie nic nie da
- trzeba wdrożyć dietę
- motywacja i humor wrócą jak zaakceptuje w końcu fakt że znowu trzeba ustawić tak życie, żeby priorytetem była moja walka z tłuszczykiem

Tak, stało się. Teraz pozostaje tylko wytrwać. Pytanie jak?

Bez przerwy zdarzają mi się jakieś wpadki żywieniowe. Nie będę się rozpisywać bo....wstyd. kiedyś, gdzieś wyczytałam że jeśli będziemy robić coś regularnie przez 21 dni to wejdzie nam to w nawyk. Mały problem jest w tym że 21 dni to okropnie dużo.(tyle minutek i sekundek że za samo wytrwanie powinnam otrzymać przynajmniej nobla)
W weekend znowu będę narażona na pokusy- jadę do rodzinki przygotowywać komunię. w kuchni spędzę całą sobotę i trochę niedzieli. Oczywiście będę podjadać...
Dobrze że przed domem stoi trampolina- zniweluję  wyrzuty sumienia.

Kolejnym problemem jest mój upór. Jak przystało na koziorożca mam niezmierzone jego pokłady. Ale przyznam się ze to nie jest dobre. Bo jak już się uprę i nie wyjdzie to co zakładałam to tylko się wkurzam, zniechęcam i ogólnie gubię humor. I nie ważne że nie mogłam np. biegać bo trzeba zostać dłużej w pracy, albo że okropnie pada. Nie. Liczy się tylko to że nie wykonałam zamierzonego planu
Może to jakaś  nowa choroba? Uporus pospolitus? Albo niepospolitus.....

Dziś znowu bieganie....mam nadzieję że nie będzie padać.