Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pozostaje mi tylko starać się być najlepszą
wersją niedoskonałej siebie.

Hej,

moja dieta idzie całkiem ładnie, co ostatnio zaowocowało małym spadkiem:) Miałam przez dłuższy czas zastój, który utrudniał mi zrzucenie 2 dodatkowych kilogramów których nabawiłam się zimą. Jakiś czas temu postanowiłam nie jeść pszenicy, ale nie było to takie proste, były okresy, w których ją zarzucałam z bezsilności- czasem ciężko było znaleźć w sklepie cokolwiek do jedzenia! Od około 3 tygodni znów ją trzymam i dobrze idzie, więcej się ruszałam, starałam się biegać tak często jak mogę i czuję, że z każdym dniem moje ciało wygląda lepiej.

Niestety widać na nim oznaki wcześniejszych porażek związanych z odchudzaniem i ED w postaci bardzo licznych rozstępów, obwisłych piersi, mało jędrnej skóry... Nie wiem czy kiedykolwiek doprowadzę to do jakiegoś znośnego stanu, co bardzo mnie demotywuje... Odkąd mieszkam z dala od rodziny nie mam już problemów z jedzeniem i potrafię nad tym wszystkim panować... nikt mnie nie obserwuje, nie wtrąca się, nie stresuje... jestem tylko ja, odpowiedzialna za samą siebie... żałuję, że nie potrafiłam tego zrobić wcześniej i uniknąć owych śladów... bardzo zazdroszczę dziewczynom, które nie muszą przejmować się tym co jedzą, nie muszą się starać, mają gładką cerę, jędrne ciało i wyglądają po prostu estetycznie niezależnie od tego czy są ładne czy nie. Ja musiałam się tyle namęczyć, a i tak nigdy nie doścignę swojego ideału.... Patrzenie na siebie nie sprawia mi przyjemności, moja twarz jest cała w pryszczach i bliznach po nich, ciało takie niesforne. I choć staram się jak mogę nie da rady się tego pozbyć. Z daleka tego nie widać, ale z bliska każdy może dostrzec jak okaleczona jestem. Nie ma takiej siły, aby to wszystko magicznie zniknęło. Pozostaje mi tylko starać się być najlepszą wersją niedoskonałej siebie.

Wybaczcie, nastrój mam dość depresyjny. Choć nie dodaję wpisów czytam wasze pamiętniki.

Wczoraj 58 kg