Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Rowerowe szaleństwo.

Tak, nazwijcie mnie wariatką ale dziś pozwoliłam sobie na rowerowe szaleństwo! Przejechałam 2,5 godziny na rowerku magnetycznym... Spalając przy tym 1400 kalorii, które dzisiaj wcisnęłam w siebie w jednej, krótkiej chwili słabości w postaci orzeszków w czekoladzie. Czemu? Nie wiem, okazało się że moje ciało o nie wołało... I pach, 1000 kalorii wpadło zupełnie niespodziewanie, całkowicie mnie zasmucając. Zaczęłam się zastanawiać czemu robię sobie taką krzywdę? Po co jem te słodkości skoro potem mam tak ogromne wyrzuty sumienia? Jestem jak ten Syzyf z kamieniem, kiedy samej sobie podrzucam nogi pod kłody, by było mi jeszcze ciężej. W niecałe pół roku schudłam 7 kilo i wciąż do celu brakuje mi czterech, smutne. A może jednak nie jest to smutne a naprawdę godne podziwu? Zaczęłam o siebie dbać, powiedziałam sobie dość, już coś osiągnęłam! Więc czemu jestem smutna? Czy wszyscy odczuwamy te uczucia w pewnym etapie dążenia do swojego celu? Czy wszyscy tracimy panowanie nad sobą i jemy całą paczkę orzeszków na raz? Czy to mój organizm woła o pomoc czy ja? A może tak ma być? Moje słabości nade mną królują, nie chcę im pozwolić przejąć kontroli nad swoim życiem, w końcu tak ciężko pracowałam nad sobą. Godziny na siłowni, zdrowe żywienie, teraz zakupienie rowerku... Kontuzja kolana nie pozwalała mi jeździć przez kilka dni, jednak dziś było dobrze, znalazłam odpowiednią pozycję która nie obciąża kolana. Jeżdżenie na rowerku sprawia mi radość. Czy zjedzenie orzeszków było spowodowane smutkiem i tęsknymi spojrzeniami za rowerem? Może... Przekonamy się jutro, kiedy znowu powrócę na rower. Może właśnie to on jest tym, co przynosi mi radość i sposobem na to, by nie zatapiać smutków w łakociach? Może. Czas pokaże.