Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jesteście kochane!

Ależ dużo wsparcia od Was płynie! Dziękuję ogromnie! ❤ Jesteście naprawdę Wielkie i każdy odzew jest cudowny i bardzo miły 😍

A u mnie? Tak se. Wczoraj dopadły mnie straszne nudności. Nie wymiotowałam, ale tym razem kosmiczna tabletka nie wystarczyła i dopiero po dodatkowej innej poczułam się lepiej. A dzisiaj powrócił ten okropny niesmak w ustach i trwa narastające koszmarne zmęczenie. Mdłości na szczęście zostały tym razem opanowane skutecznie za pierwszym porannym podejściem i nawet wypiłam z przyjemnością małą kawkę na owsianym. Wczoraj miałam pierwszy poranek bez kawki od niepamiętnych czasów. To takie smutne było 😁

Leżakuję, dużo śpię i zbieram siły. Mam nadzieję, że do końca tygodnia trochę odżyję i wrócę do w miarę normalnego funkcjonowania. Córa bardzo się o mnie troszczy, zagląda do sypialni kontrolując sytuację i ogarnia bieżące sprawy. To mi daje bardzo duży komfort. Mogę spokojnie nicnierobić i mitrężyć czas z kotami leżącymi na moim kocyku. 

Nie mam absolutnie mocy skupienia więc czytanie odpada. A audiobooka ustawiłam tak, by wyłączał się po piętnastu minutach i rzadko kiedy zauważam, że faktycznie się wyłącza. Najczęściej usypiam przed upływem tego czasu. Taka jest teraz moja forma psychiczna. Ten wpis też robię na raty, żeby jednak w miarę  sensownie cokolwiek napisać. Kurde, a we wtorek chciałabym wrócić pracy. Jeszcze nie zdecydowałam i wszystko zależy od tempa mojej regeneracji. Się zobaczy.

Na ONKO poznałam w poniedziałek nową dziewczynę. Jest już po operacji i to była jej pierwsza chemia. Ma inny typ raka piersi więc schemat leczenia jest kompletnie odwrócony i dostała na wstępie czerwoną paskudę. Potem dopiero dostawać będzie tę białą. Może to i lepiej bo ciało ma silniejsze niż ja po dwunastu białych. I może lepiej ją zniesie niż ja teraz? Trudno powiedzieć... Długo gadałyśmy i miała mnóstwo pytań. Mam nadzieję, że chociaż troszkę pomogłam, tak jak kiedyś mi pomogły tamte cudowne dziewczyny. Starałam się jej nie wystraszyć, ale dać choć ciut nadziei a przede wszystkim praktyczne wskazówki. Taki łańcuszek wsparcia i solidarności. Mówią, że kobieta kobiecie wilkiem. Może. Ale nie w takich miejscach jak to...

Z taką refleksją Was zostawiam. Bądźmy babeczki dla siebie nawzajem po prostu dobre, zawsze i wszędzie.

A.