Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zmiany, zmiany... odeszłam od męża.

Zdecydowałam się na ten krok ku zdumieniu całego mojego otoczenia. No bo o co chodzi? Nie bije, nie pije (za często), nie zdradza (chociaż ktoby tam dał głowę...). No cóż, dużo by opowiadać. Najważniejsze, że już od długiego czasu żyliśmy jak współlokatorzy, i to tacy, którzy nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego. O miłości - w każdym tego słowa znaczeniu - od dawna nie było mowy. Półtora miesiąca temu wydarzyło się coś, o czym nie będę tu pisać, bo to jednak zbyt już osobiste. Ale w każdym razie ta jedna rzecz przeważyła szalę. Poprosiłam go, żeby się wyprowadził. Bez zbędnych histerii. On próbował oponować, ale byłam zdecydowana. Nie żałowałam ani przez chwilę. Czasami wcześniej budziłam się w nocy, patrzyłam na mojego męża, śpiącego obok i zalewało mnie przerażenie. "To tak ma wyglądać moje życie za 30 lat?" - myślałam w panice. To była dobra decyzja. Jak już zaczynać od nowa, to w wieku 32 lat, a nie 52.

Wiem, że gdzieś tam istnieje kobieta, z którą kiedyś zwiąże się mój mąż (życzę mu tego z całego serca), która pomyśli: "O co tej babie chodziło? To przecież świetny facet!". Owszem, świetny, ale nie dla mnie.

Co do wagi, jest trochę wyżej niż na pasku, o kilka kilo, ale dziś biegałam (powoli odzyskuję formę) i jadłam normalnie, tzn. zdrowo i bez obżerania się. Walczę dalej o siebie samą, którą nareszcie zaakceptuję w pełni.