Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
SŁOWA UZNANIA- JUŻ BEZ RYMOWANIA

Ja uważam że nie przegrywa tylko ten kto się nie poddaje nigdy.

W końcu chwila by przysiąść i poczytać co u Was, moi znajomi, a tu taki wpis. Jakże miło się zrobiło! Choć nigdy nie przyjmuję takich słów uznania, bo to nie prawda. Bezwzględnie jestem słabeuszem. Na każdym polu jeśli już o tym mowa ;) Ale szczęście w nieszczęściu, że jestem strasznym uparciuchem. To wada. Ale jak się chce to można poczynić z niej zaletę. Przynajmniej przy odchudzaniu. Rafał pamiętaj, że ja nie byłam otyła, dlatego, że mam te zaburzenia hormonalne, że jasne fatalną sytuację przeżywałam. Nie, nie dlatego. A dlatego, że dzień w dzień potrafiłam na kolację wcinać chipsy, a dnia następnego żelki. Uczucie pękającego brzucha, tłumiło w pewien sposób emocje. Kiedy waga jest wynikiem takich oto zaburzeń, wtedy jasne, że gdy tylko osoba w końcu zbierze się do kupy to nie ma opcji by nie wróciła do swojej normy (u mnie to lekka nadwaga 75-80kg). A że nie podjadam. Jestem tak cholernie niecierpliwą osobą, że za żadne skarby nie chcę być na diecie o dzień dłużej niż to konieczne. Nie znoszę tego. Kiedy siostra zamawia sobie pizzę, a ja tylko myślę, że może na sylwestra sobie zjem. To samo chipsy, czy choćby głupie pistacje do chrupania do filmu. To beznadziejne. Ale jak pisałam. Mam oczy i widzę, że to jeszcze nie pora. Bo o ile mam ochotę na orzeszki to na zmniejszenie obwodu ud też mam ochotę. A niestety nie można zjeść ciastka i mieć ciastka ;) Chyba że! W tej anegdotce dodać jedną zmienną. Jaką jest czas. To wtedy mogę i mieć ciasto i zjeść ciastko :D Ale nie odrazu. Kurde czasem nie wiem już co napisać by kogoś wesprzeć. Ale chyba najwłaściwsze jest to: na każdego przyjdzie pora. Taki moment kiedy jak już ktoś się zaprze to nie odpuści. Mimo trudów po drodze. Na mnie trafiło 10 kwietnia. ;) Miłej niedzieli :)