Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
retrospekcja

Są dwa wyjścia.. albo się pogrążę, albo się wyzwolę..
Na razie pogrążanie się idzie mi lepiej...zwierzyłam się już chyba każdemu komu mogłam.. nic to nie dało, nic mi lepiej.. żadnej złotej rady wszyscy mówią to samo.. czas, czas, czas! zajmij się sobą itd..
Jutro minie tydzień od rozstania.. jakoś przeżyłam.. chociaż i tak się czuję jakbym śniła.. to jest wszystko takie dziwne.. takie nierealne.. takie nieprawdopodobne..takie bolesne i rozczarowujące..

Przecież 3,5 roku to kupa czasu, przecież zdążyłam go poznać, przecież byliśmy bardzo blisko, przecież się kochaliśmy..przecież nie mam już 15 lat żeby się głupio w kimś zakochać...przecież sobie tego wszystkiego nie wymyśliłam!!
Więc CO JEST GRANE? 
Tak nagle z dnia na dzień "nara" i koniec..żadnej poważnej rozmowy..żadnego szacunku..żadnych przeprosin, żadnego kajania się..
Nie zasłużyłam po tym wszystkim?
Ja nie wiem jak można być jednego dnia takim kochanym, a drugiego takim okrutnym.. to jest dla mnie nie pojęte!
Nóż w serce od najbliższej osoby..
Jak mały chłopczyk, który nabroił i ucieka przed konsekwencjami..

To mnie po prostu przeraża, że nie zaświeciły mi się żadne kontrolki!
Jak tu w ogóle mieć do kogoś zaufanie?!