Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
kraina wiatru, przestrzeni i koni..

byłam.. widziałam.. wróciłam.. odespałam.. jestem 

delegacje.. narty.. to wszystko pikuś w porównaniu z tą wyspa wielkości dwóch trzecich Polski, o ilości mieszkańców równej naszej Bydgoszczy (ok. 350 tys.)..

jestem pod ogromnym wrażeniem.. takiego zachwytu nie wzbudziło we mnie jeszcze żadne miejsce, które odwiedziłam.. musze wrócić na dłużej i w porze bardziej zielonej.. koniecznie 

mieliśmy tylko trzy dni.. wyjeżdżaliśmy ok 7 rano, wracaliśmy ok. 21.. przez większość czasu mroźny wiatr urywał nam głowy i spychał samochód z asfaltu (ale tylko raz wylądowaliśmy w rowie - na szczęście udało się wydostać  i spać w łóżkach, a nie w samochodzie).. ale było też dużo słońca.. był śnieg, deszcz.. trudno wyrazić słowami.. nawet zdjęcia nie oddają piękna tych miejsc.. ale wrzucę kilka.. żeby zachęcić..

 jedna z czarnych plaż na południu wyspy (na zdjęciu nie widać jak wieje)..

a to takie oryginalne mieszkanko..

na przykład dla takich przemiłych mieszkańców wyspy.. nie mogliśmy się rozstać 

to nie fotomontaż.. zdjęcie zrobione zwykłą komórką, bez poprawiania kolorów..

miejsce gdzie ścierają się płyty tektoniczne: amerykańska z europejską.. i te przestrzenie.. 

wiatr zdmuchiwał nawet wybuchający gejzer..

i zamroził wodę w wulkanie..

na koniec relaks w 40 stopniach.. do jeziora weszłam tylko powyżej kolan.. myślałam, że mi urwie nogi..

czego nie było?? oczywiście ZORZY.. ale to by już chyba było za dużo szczęścia na raz..

a czego było za dużo?? słodyczy.. nie było kiedy normalnie jeść.. wyziębione członki czerpały energię głównie z kanapek, batonów i czekolady.. i rozgrzewających nalewek.. trochę wstyd.. ale coś za coś..

moje czarodziejskie spodnie mówią, że nie będę się jutro uśmiechać o poranku.. trudno.. od wczoraj jest juz grzecznie.. i powoli nadrabiam Wasze wpisy w pamietnikach..