Wstałam rano jak zwykle i coś się zmieniło, nie wiem co.
Codzienne rutynowe czynności, a jednak coś jest nie tak.
Zastanawiam się nad tym podczas porannej toalety.
Spojrzałam w lustro i przypomniało mi się, że jestem w więzieniu.
Uwięziona w własnym ciele które jest dla mnie obce. Nie nienawidzę go. Nie kocham. Został tylko szacunek i myśl, że jest jednak ono moje.
Wiem to, odkąd moje ciało zaczęło się zmieniać.
Przestałam mieścić się w swoje ubrania, a ludzie zaczęli mnie inaczej odbierać.
Właśnie zmęczyłam się podczas ubierania bielizny i spodni - to zabawne.
Podchodzę do okna i łaknę piękna natury, zieleń, drzewa, śpiew ptaków i kwiaty które zasadziła moja babcia na początku wiosny.
One są piękne, nie tak jak ja - prawda?
Czas zacząć dzień, coś jest nie tak ...
Ciągle towarzyszy mi dziwne uczucie: niechęć, obrzydzenie, bezsilność, zmęczenie i nadzieja - to wszystko pomieszane w dziwny sposób ogarnia mnie całą.
Biorę kąpiel i staram myśleć o następnym dniu.
Nie mogę. Cały czas przypominam sobie, że jestem zniszczona, to nie moje ciało, jestem uwięziona, co jest?!! Dlaczego o tym myślę? Przecież jakoś sobie z tym radzę.
Zawsze sobie z wszystkim sama radzę.
Staram się to rozgryźć, czy dziś jest ten dzień? Dzień w którym przypominam sobie jak nisko leżę i nie wstaję? Przecież już działam, schudłam przez ostatnie trzy miesiące kilka kilogramów.
Spojrzałam na segment, w szybie odbija się żałosna dziewczyna.
Zaczęłam przyglądać się jej ciału.
Ogarnął mnie strach.
Żyję
Kolejny rok udając kogoś kim nie jestem.
Chcesz przeczytać, że teraz wszystko się zmieniło? Zrozumiałam? Byłam głupia?
Nie
Wiedziałam to wszystko od samego początku, zawsze to rozumiałam i to nie głupota.
To strach przed prawdziwym życiem, emocjami, miłością i dorosłością.
31-07-2017 - właśnie go pokonałam.
