Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
nieśmiało

Ok, od czterech dni jem zdrowo.

Ćwiczę prawie codziennie, pomalutku i spokojnie.

Wysłałam pierwszy rozdział pracy magisterskiej do promotora z prośbą o uwagi. Czekam na efekty.

Staram się nie dobijać myślą, że inni wszystko już napisali, zamknęli sesję, a nauka do aplikacji już przebiegła i teraz to tylko powtarzają! I, że ja w związku z tym, żadnych szans na egzaminach wstępnych nie mam!

Robię wszystko po kolei. 

Powoli.

Koncentruję się na jednej czynności- piszę pracę.

W kwietniu i maju mam jeszcze ostatnią sesję na uniwerku.

Postanowiłam się nie spinać, nie stresować.

Przestraszyłam się, gdy ostatnio serce zaczęło mi strasznie nierówno walić i poczułam duszność, kiedy zobaczyłam w gazecie kolejny artykuł o aplikacjach prawniczych. Dodałam do tego jeszcze te godziny w nocy spędzone na gapieniu się w sufit i niemożności zaśnięcia, te rozdygotane ręce i oblewanie się potem w ciągu dnia, tak zwyczajnie.

Jakoś się rozdygotałam.

I zamierzam odzyskać spokój.

Będę się ważyć, kiedy mi się zachce, może raz w miesiącu, może częściej.

Czekam na wiosnę.

Chcę jeździć na moim wielkim rowerze na uczelnię i uśmiechać się do ludzi po drodze!

Iść do parku z moim T. i siedzieć na ławce.

Chcę poczuć, że nad wszystkim panuję.

Jest to tym trudniejsze, że moja Mama ma chore nogi i będzie miała operację, Tata jest już od ponad pół roku na emigracji i nie może wrócić z powodów finansowych. Martwię się i martwię.

Ale T. jest obok.

Najlepszy Człowiek, jakiego znam.

Trzymajcie się i dziękuję za Wasze komentarze:)