Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dalej z d*py

Dziś druga wizyta u ginekologa za mną. Pierwszy to w ogóle jakiś konował, nawet o tarczyce nie zapytał, później na szybko robiłam TSH z własnej kieszeni. Byłam w szoku, to też nie wpadłam na to, żeby o tej niedoczynności wspomnieć. Drugi lekarz już lepszy, ale i tak skromna ilość informacji, jak zwykle wszystkiego dowiem się z sieci. Zrobił USG, teraz jest to siódmy tydzień i trzeci dzień ( co za dokładność). Widać już zarodek i bicie serca. Coś mówił, że pęcherzyk ciążowy mu się nie podoba, bo spłaszczony, ale na ten moment nie ma co się niepokoić, trzeba czekać i zobaczyć jak się będzie ciąża rozwijać.

Jak ja się czuję? No cóż, najgorsze – permanentna senność. Na szczęście nie mam mdłości, ani innych poważniejszych dolegliwości. Denerwuje mnie mój wielki nabrzmiały biust wylewający się ze wszystkich staników. Do tego brzuch rośnie, jak bym miała wzdęcie cały czas. Na szczęście nie widać jeszcze w ubraniu, to i dobrze, bo nikomu jeszcze nie mówiłam. Dziwnie się czułam jak poszłam na badania zlecone po pierwszej wizycie u ginekologa. Panie takie rozanielone pytały, który tydzień, kiedy termin. Powiedziałam, że termin pewnie na Święta, to one na to, że prezent będę miała dla rodziny. Chodzi mi o to, że czułam się w tym gabinecie jak najgorsza przyszła matka świata, bo ni w ząb się nie cieszę, nie chodzę w skowronkach, ani nie jestem rozanielona.

Waga? Nie wiem, chyba bez sensu w ogóle na nią stawać. Jem jak jadłam, na siłownię nie chodzę, bo się boję. Mam zawroty głowy i senność, nie chciałabym gdzieś tam zemdleć. Nie biegam, bo boję się, że zejdę gdzieś na tych wałach. Ćwiczę sobie w domu z Chodakiem 3-4 razy w tygodniu. Zawsze coś.

Co tu więcej pisać? Już nic, jest z dupy… L