Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pierwsze koty za łoty :)

To mój pierwszy wpis. Tradycyjnie w pierwszy dzień nowego Roku mamy dużo planów i postanowień. Więc i ja nie odbiegam od normy. POSTANAWIAM SCHUDNĄĆ. Jakie to proste, prawda?! Ostatnio traktowałam siebie jak śmietnik. Wpychałam przez otwór gębowy wszystko co przypominało jedzenie. W ilościach niemierzalnych i niepoliczalnych dla człowieka z estetyką wrodzoną.  A moje ciało odwdzięczyło mi sie w dwójnasób. Jest mnie wiecej niz kiedykolwiek. Brzuch mam jak w 9 m-cu ciąży, biodra wylewają się z dżinsów o ile  wogóle uda mi sie je tam wepchnąć. Oponka to już nie jest oponka tylko ogromniasta opona od traktora która spod każdego ubrania wystaje i krzycz: "zobaczcie jak dbają o moje komórki tłuszczowe".  Jedyny plus całego tego mojego szaleństwa są piersi którymi maz jest zachwycony.
Wszystkie tutaj marzymy o boskim ciele (w mniejszym lub większym tego słowa znaczeniu).Chcemy się podobać swoim mężczyznom, koleżankom, sąsiadom a przede wszystkim sobie. Wiem że już nigdy nie będę jędrną nastolatką  ale co stoi na przeszkodzie założyć w wieku 30 lat krótką spódniczkę i być dumną ze swoich nóg, pupy i bioder. Wzbudzać podziw u mężczyzn mijających nas na ulicy. A jaka to musi byc frajda wejść do sklepu , (normalnego) i nie szukac rozmiaru, którego nie mają.
Jak ja za tym tęsknię. I to jest powód czy nie uważacie. Dla takich chwil warto poświęcić czas .
 Ale byłoby za pięknie gdyby postanowienie wystarczyło. Bo niestety cierpię na nieuleczalną, jak dotąd, w moim przypadku chorobę. tzw. słabą silną wolę. Kazda dieta którą zaczynałam kończyła sie jeszcze szybciej. Jedyne pocieszenie to to, że jeszcze ćwiczenia jako tako mi wychodzą.

A więc trzymajcie za mnie kciuki i tyle. zapraszam chętne Vitalijki do znajomości z 30-letnią mamą z nadbagarzem.