Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wywód jestemu...

No chyba na czole mam napisane instytucja charytatywna. Patrzę w lustro, próbuję zetrzeć, nie widzę, a jednak zawsze znajdzie się potrzebujący, a jak sam się nie znajdzie to ja go znajdę. Nie żebym specjalnie lubiła być pomocna, ale zawsze jakoś tak wychodzi. O ile sama staram się nikogo nie prosić o pomoc jak nie muszę, o tyle jakoś w drugą stronę to nie działa. Wypełniam wszelkiej maści ankiety i kwestionariusze tracąc przy okazji swój czas, bo to ludzi praca i trzeba im pomóc. Zawsze biorę od rozdających ulotki, bo to też ich praca. Pomimo, że nie przeczytam z reguły żadnej, nie mówiąc o zakupie usług, to czasami wyrzucam z torebki całe stosy papierów, zabranych od rozdawczy, co by im szybciej zeszły.

W pracy koleżankom raczej nie odmawiam i zawsze udzielę pomocy, szczególnie jak wiem że same nie dadzą rady. Jak ja nie daję rady, to szukam takich co dadzą zamiast w ogóle olać temat, bo to nie mój problem.

Do tego przyciągam pijaków i rożnej maści degeneratów, którzy pojawią się w okolicy 200 metrów od mojej osoby. Zawsze mnie mendy znajdą i będę sobie śmierdziały lub bełkotały w okolicach mojego jestestwa.

Ponadto podobam się starszym panom, a zatem uprzejmie informuję tych starszych panów (bo wiem że żaden z nich nie przeczyta tego, to se ulżę), że nie jestem podobna do Meryl Streep, mam prosty nos i inny uśmiech i mnie się ona nie podoba, a zatem nie dysponujemy tym samym typem urody. Poza tym uroda jest pojęciem względnym i przemija.

Nie starzeję się tylko staram się wyglądać lepiej, w czym nie chce mi pomóc moja praca, moja silna wola, moi znajomi i nikt absolutnie nikt.  Moja praca dostarcza chwilowych stresów, zaciska żołądek, po to tylko by ze zdwojoną siłą puścić, a wtedy szybko odbija się jojem przy okazji zabierając czas na ćwiczenia, moja silna wola ma mnie w głębokim poważaniu i vice versa, moi znajomi jedzą pizzę i popijają piwem, albo gotują przepysznie pachnące strawy, a absolutnie nikt jest nikim więc też nie pomaga.

No i w piątek na wadze było marne 0,1 kg na minusie. I to takie wymuszone. Po prostu długo podczas ważenia zmieniałam pozycje nachylenia własnej kluchowatości tak, żeby to 0,1 na minusie osiągnąć. Inaczej byłoby na 0, ale wtedy mega themotywator i foch forever, dlatego to 0,1 wymusiłam z podszafkowej.

Jak pisał Edward S.  a potem przyjdzie lodowiec i to będzie nasz pokrowiec. Takie życie, waga pod szafką, piekło w ubraniach, a aktywność fizyczna nadal w poczekalni w długiej kolejce czeka aż ją przytulę. Ech, nie mam siły sama do siebie…