Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaczytanie...

 O korzyściach płynących z czytania, nikogo nie muszę przekonywać. Czytanie jest podróżą... Książki przenoszą w najdalsze zakątki świata, nieodkryte  lądy, zapomniane czasy, przyszłość... Kreowany wyobraźnią autora, realny czy  fikcyjny, świat, staje się częścią nas samych. Wpływa na nasze emocje, daje nowe  spojrzenie na świat, ludzi, miejsca. Poszerza horyzonty, kształtuje wyobraźnię.

Czy warto sugerować się opinią krytyków i recenzentów? Ja wychodzę z założenia, że wartość książki, budowana jest na równi przez autora i odbiorcę. Książka jest zawsze tak dobra, jak czytający ją człowiek, potrafi widzieć.

Jedną z ponadczasowych książek jest w moich oczach "Mały Książę"  Antoine’a de Saint-Exupéry’ego. Proszę nie dać się zwieść pozorom. Paradoksalnie nie jest to książka dla dzieci, a raczej charakteryzuje się rzadko spotykaną refleksyjnością, która zmienia się wraz z dojrzewaniem odbiorcy. Czytałam ją jako dziecko, uczyniłam filarem prezentacji maturalnej, analizowałam i jestem pewna, że jeszcze nie raz do niej wrócę, ponieważ na kolejnych etapach życia dostrzega się w niej coś nowego.

Jest opowieścią o człowieczeństwie i wszystkim, co z nim związane. Pozwala nam narodzić się na nowo jako dzieci... czyste, bezinteresowne, ciekawe świata i ludzi, szukające przyjaciela. Przywołuje do życia samotność, jako nieodłączny składnik naszego istnienia, bo bez względu na to, iloma ludźmi będziemy się otaczać, zawsze będziemy samotni.

 Seria Igrzysk śmierci jest natomiast fantastycznym odzwierciedleniem czasów w jakich żyjemy i obrazem niekontrolowalnego rozwoju cywilizacji przy jednoczesnym upadku człowieczeństwa. Opowieść jest nie tylko doskonała literacko, ale przede wszystkim jest doskonałą przestrogą przed zezwierzęceniem w świecie konsumpcji. Jest pełna kontrastów, trzyma w napięciu, otrzeźwia treścią. Bardzo dobitnie i z rozgoryczeniem, udowadnia, że wojna niszczy i odbiera wszystko.

Chętnie dowiem się, jakie książki wzbudzają w was najwięcej emocji, zmuszają  do                                                                 refleksji :)

Przyjacielu…

Noc już zapadła 
Tli się płomień u mej prawicy …
Ucichły głosy
Zgasły światła ulicy…

Świat zasnął …
Świat zamarł …
Świat zastygł
W panice…

Znów wypatrują końca
Trwożą się zawodzą…
Koszmarna nadchodzi godzina
Cisza niemo ratunku wzywa…

Już widzą walące się firmamenty
Już trąb groza dosięga ich uszu
Już morskie ich chłoną odmęty

I jeźdźcy czterej gnają ku ich zgubie
I Charon już czeka przy swej Sekwanie 
Przebiegłym wijącym się gadzie 

Tym razem to koniec …
Kres i kaplica
Nie ma nadziei …
Nie będzie już życia…

Nostradamus nie kłamie 
Majowie datują 
Szkarłat popłynie 
Nikogo nie uratują

Lecz przyjacielu ni ogień
Ni lód zniszczy świat
Ni brzemiennych ni karmiących 
Żałować nam przyjdzie 

Póki brzmieć będzie muzyka 
Póki gwieździsta noc duszę mą przenika 
Póki trwać będzie miłości siła

Nie zniknie życia tchnienie
Nie zniknie młodość
Cudu stworzenie

Płomień już dogasa do zobaczenia
Przyjacielu, w niezmierzonych przestrzeniach
Pozaziemskiego świata !