Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Cała prawda...

Zdecydowałam się wyjawić, co tak naprawdę siedzi we mnie od ostatnich kilku tygodni... Bo czuję, że sama z moimi myślami chyba oszaleję.
No bo, niby mi to jedzenie jakoś wychodzi, za dużo nie jem. Po moich wpisach wydaje się to nie być jakimś wyczynem z mojej strony... Ale to jest trudne...Nie chodzi o to, że się głodzę, bo to nieprawda. Rano pierwsze co, to jem śniadanie. W szkole już nie mogę się doczekać tej 9.40 aż coś tam zjem. Zamiast skupić się na lekcji, myślę o jedzeniu. Wracam ze szkoły załóżmy o 12.30, a zaplanowany posiłek mam na 13.30... To czekanie jest dla mnie okropne... Po prostu cały czas myślę, co zjem, już wyobrażam sobie smak tego.... To jest chore! Dobra potem jem kolację... Zaraz po niej nie mogę już wręcz doczekać się śniadania.... Specjalnie kładę się wcześniej, żeby czas do śniadania szybciej minął. Dzisiaj oglądając telewizję o czym myślę? O domowym serniku... Miejcie mnie za szaloną, głupią, nie wiem jeszcze jaką, ale tak się ze mną dzieje... To jest okropne, w głowie nic tylko jedzenie...
Przestałam zajmować się moimi zainteresowaniami... Tylko czytam o odchudzaniu itp...
Kiedyś myślałam o wymiotowaniu. Kilka razy próbowałam, ale strach mnie powstrzymywał.
Ja nie wiem co się ze mną dzieje, z zewnątrz wszystko okej, a w środku toczę taką walkę sama ze sobą... Nie wiem, czy moje myśli poprowadzą mnie do czegoś dobrego, czy nie. Nie wiem, czy sama sobie mam ufać...