Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Muszę się wypłakać

Pią właśnie pojechał do Poznania. Zobaczymy się za 5 dni. 5 beznadziejnych, długich dni - no cóż będę musiała jakoś przeżyć. Decydując się na powrót na kilka miesięcy do Ostrowa nie wiedziałam, że będę tak tęsknić.
Ostatnio dopadły mnie jakieś stany depresyjne. Nie zwalam tego na hormony, bo to chyba nie to. Ze wszystkim jestem na nie i wszystkiego się obawiam. Cały czas nachodzą mnie myśli, że nie damy rady wykończyć mieszkania przed porodem. Ba, że w ogóle go nie wykończymy, bo nie wystarczy nam pieniędzy. Po drugie cholernie boję się porodu, boję się, że jeśli już ten poród przeżyję, nie będę umiała zająć się swoim dzieckiem. Boję się, że będę złą mamą, że po prostu nie dam rady. Wszystko wydaje mi się takie beznadziejne. W tym roku nie jedziemy na wakacje, bo wiadomo wykończenie mieszkania, ciąża to są teraz priorytety. Do tej pory tak o tym myślałam, a teraz jakoś mi jest żal. Ryczeć mi się chce cały czas. Dosłownie. Negatywnie się nakręcam nie wiadomo czemu.

Mieliśmy jechać oglądać wyposażenie do mieszkania, cieszyłam się, ale w końcu stwierdziłam, że nigdzie nie pojedziemy, bo po co. I tak dzisiaj nic nie kupimy, a pewnie to co mi się spodoba będzie za drogie, a to na co nas stać będzie beznadziejne.

Mieliśmy wczoraj jechać oglądać wózki, kupić materacyk do łóżeczka ale wolałam zostać w domu i się przespać.
Nic mi się nie chce. Najchętniej spałabym cały czas, nic mnie nie cieszy, wszystko mam gdzieś.