Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
koniec życia z mężem

Ćwiczę, uczę się dbam o siebie o dziecko, ale to nie wystarczy by mieć przy sobie męża -ja  straciłam męża... Wiem że vitalia nie jest do takich wyznań ale nie mam komu o tym powiedzieć. I straciłam go po raz ostatni. Była ostatnia szansa ale nie jestem "szmatą" by on mnie tak traktował. W głowie mi się nie mieści to wszystko... 11Lutego było by pół roku po ślubie. To chyba on nie dorósł. bo ja całymi dniami siedzę z naszą cudowna córeczką a on przed wczoraj o 2 nad ranem ze to z pracy wrócił wczoraj o 22- zadzwoniłam do teściowej i mówiła że już o 15 przyjechał do domu do niej- a mi mówił że do 22 w pracy był. Kłamstwa ciągle. Ciągle alkohol w jego głowie, dzieckiem nie zajmuje się mnie poniewiera ale to już był ostatni raz. Co z tego ze mam z nim wspólne długi?- musi oddać choć połowę-nie wiem ale przestawałam ostatnio go kochać kiedy mnie poniżał. A teraz>czy ja go kocham?-kocham bo... bo przywiązałam się do niego , ale uwierzcie mi, nie kocham go jak kiedys kocham resztkami sił tak 1/10 tego co było. Nie potrafię mu zaufać- powiedział że pierdoli poje zaufanie bo mu nie zależy,napisał tak w sms"bo mnie warunków nie będziesz stawiała. a nawt jak wcześniej przyjade to nie pogodzimy sie, chuj mnie obchodzą Twoje pretensje" Zero szacunku :( ja nie umiem tak. nie umiem. ale nie załamię się - dzisiaj wylatują jego rzeczy- nie na moje nerwy życie  z nim. Pomóżcie mi to przetrwać !