Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
......

Melduję, że jeszcze nie urodziłam. Dzieci dotarły ze szkoły do domu dzięki życzliwości sąsiadów. Brak prądu nie spowodował zamarznięcia okolicznych mieszkańców, chociaż nie obyło się bez złorzeczeń pod adresem magików-elektryków. Oni zresztą też nie mieli lekko. Robota na oszronionych słupach, na solidnym mrozie, napięte druty... Nie ich wina i ciężki kawałek chleba.

W samochodzie padł rozrusznik. Mój osobisty mechanik wprawdzie chce się brać za naprawę, ale nie mam serca go wysyłać na mróz. Pojazd stoi przed domem, bo w garażu musi być miejsce dla "świętej krowy", czyli niechcianego a sprezentowanego samochodu od teściowej. Gdyby nie ten prezent, to mój samochód nie miałby awarii w ogóle. Dodam jeszcze, że prezent nie nadaje się do jazdy w zimowych warunkach, czyli to typowy grat-zapchajdziura, który łądnie wygląda i na tym kończą się jego zalety....Złość mnie zbiera, ale nic to... Potupię, powarczę i na tym koniec moich możliwości. Szkoda wywoływać wojnę rodzinną i to jeszcze przed świętami.

Dziś zabieram się za porządki. Może intensywny ruch zmobilizuje mój organizm do produkcji oksytocyny i nie spędzę świąt w szpitalu. Marzy mi się urodzić i po paru godzinach wrócić do domu... Ale to nie w tym kraju, nie w tej rodzinie i nie w tych okolicznościach... Trzeba cieszyć się z tego, co się ma...

Moja kuzynka właśnie straciła męża. Nie miał trzydziestu lat. Nie chorował. Zasłabł i po trzech dniach mimo wysiłków lekarzy zmarł. Przyczyna nieznana. Za trzy tygodnie ich córeczka kończy 2 lata. We wrześniu minęła czwarta rocznica ślubu... Jednym słowem tragedia. Dla kuzynki świat się właśnie skończył. I nie jestem sobie w stanie wyobrazić, przez co teraz przechodzi.
A ja siedzę i płaczę, bo dotarło do mnie, że wszystko, co mam, co mnie otacza... może w każdej chwili zniknąć, zmienić się, być mi zabrane...
Boże, jak mi smutno...