Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
41 dzień

Dawno nie pisałam ale ciężko mi znaleźć czas.

Dni mijają jak szalone i niezmiennie każdy jest inny. Mały niestety niezmiennie daje mi często w kość. Ma jakieś zmiany 24 godzinne, potrafi całą noc nie spać i się kręcić i rano kiedy liczę, że w końcu padnie nadal jest żywy i łapie maksymalnie półgodzinne drzemki ale u mnie na rączkach więc ja już tych drzemek nie łapię, cudem udaje mi się przed południem umyć i coś zjeść. Potem nagle trafia się noc i dzień że ładnie śpi 2-3 godzinki i później jest chętny do poznawania świata ale na spokojnie i tak jakby z uśmiechem (takie jakby uśmiechy czasem się trafiają :)). Na szczęście nocami nie krzyczy raczej tylko marudzi i jak go wezmę to nie krzyczy (inaczej pewnie by krzyczał), popołudniami i wieczorami za to zdarza mu się krzyczeć i nie bardzo daje się z tym coś zrobić :( dzisiaj noc też nieprzespana i dopiero od godziny złapał jakąś drzemkę i ja staram się ogarnąć w tym czasie...

Teściowa wylądowała w czwartek na badaniach w szpitalu (na szczęście wszystko ok) i pojechaliśmy w piątek rano do ośrodka (tam pilnować w razie w) i trochę w weekend odpoczęłam. Najpierw się zmartwiłam, że świeże powietrze tyle czasu a tu leje ale potem stwierdziłam, że to dobrze bo mąż musiał siedzieć na pupie z nami w budynku i podrzucałam mu małego i dzięki temu ja odpoczęłam trochę a on spędził trochę czasu z małym i mały trochę bardziej się z nim oswoił. Udało nam się wyrwać mimo wszystko codziennie na małe spacerki (całe dnie wyczekiwałam momentu żeby nie padało i się udawało) i tylko w sobotę było mega krótko i nie udało się osiągnąć celu krokowego przez cały dzień. W niedzielę wieczorem wróciliśmy do Wrocławia. Ostatnie 3 tygodnie (poza jednym dniem) codziennie było minimum 9 000 kroków (a zwykle nawet więcej) więc dzisiaj zmieniam cel na 9 000 kroków i jak znowu wytrwam trochę i będzie wychodziło więcej to zmienię na 10 000 kroków dziennie.

Dieta niestety przez weekend ucierpiała i dzisiaj też nie ma szału. Niestety trochę więcej słodyczy wpadło i dzisiaj czuję, że znowu mnie ciągną ;/ wstawiłam właśnie warzywa (w kostkę bakłażan, cukinia, pomidor, cebula) do piekarnika żeby mieć coś gotowego do zjedzenia jak mały się obudzi bo lodówka trochę świeci pustkami... 

Waga stoi w miejscu.

Kończę bo padam, czuję że teraz łapie mnie senność a mały się właśnie rozbudza ;/

A i jeszcze przez weekend bolał mnie brzuch, jakby miesiączkowo choć do tego daleko i trochę ból pleców i nie wiem co o tym myśleć ;/ dobrze, że w czwartek wybieram się na kontrolę do gina bo to już 6 tygodni jutro mija - jak ten czas leci.

I niestety ciągle bolą mnie piersi jak mały ssie i czasem czuję też dyskomfort jak się napełniają, jedna brodawka ciągle pęknięta ;/ niestety nie czuję karmienia piersią jako coś magicznego, jest to trochę obojętny moment dla mnie bardziej kocham te momenty kiedy mały się przytula po jedzeniu już na klacie. I położna mówiła mi na początku, że dzieci najłatwiej odstawić od piersi przed 9 miesiącem bo później to czasami dzieci, czasami mamy mają problem. I ja niestety jestem z tych, które nie uważają że trzeba karmić 2 lata. Czytałam, że dzieci mają już całkowicie swoją odporność od 6 miesiąca i do tego czasu zmuszę się żeby jeszcze karmić dla dobra małego. Ale za długo nie wytrzymam więc dałam sobie cel, że wytrwam w karmieniu do 250 dni (trochę ponad 8 miesięcy) i przyznaję, że odliczam dni i to mi jakoś ułatwia przetrwanie karmienia. Mam nadzieję, że mimo wszystko się jakoś przyzwyczaję i biust przestanie boleć i przestanę odliczać i nie będę czekała z utęsknieniem kiedy mały zacznie jeść wszystko poza piersią...