Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Trochę o wszystkim, podsumowania, przemyślenia,
bla bla bla :)

Na początek chciałam się odnieść do wczorajszego wpisu. To nie jest tak, że ja nic nie robię, a chciałabym efekty. Kiedyś tak było. Rzucałam się na ćwiczenia, dietę na tydzień i wkurzałam, że nie ma efektów. Teraz staram się być bardziej cierpliwa. Ćwiczę codziennie. Z dietą bywa różnie, czasami w 100% jest wszystko ok, czasami zjem za dużo. Cóż nie jestem robotem i zdarzają mi się wpadki. Staram się nie popadać w paranoję i wyznaję zasadę, że wszystko jest dla ludzi. Mój nowy styl niedługo będzie miał okrągłą 3 miesięczną rocznicę:) dobrze mi z tym, waga trochę spadła, czuję się lżej, mam więcej energii, szkoda mi czasu na siedzenie, wolę być w ruchu. Od 08.02 ćwiczę regularnie, na początku nie mogłam znaleźć dla siebie ćwiczeń, męczyłam się strasznie. A teraz po 2 miesiącach regularnych ćwiczeń? Otóż:
-moja sylwetka się zmienia,
- poprawiła mi się kondycja,
- mam więcej energii,
-wejście na 3 piętro na uczelni nie jest dla mnie wyzwaniem,
- mam lepszy tyłek,
- zaczynam zauważać zarys mięśni,
- jestem silniejsza fizycznie, bardziej wytrzymała.

Cieszę się z tych zmian ogromnie, wszystkie one są na plus. Ale nie zmieniło się we mnie to, że chciałabym wszystko już natychmiast, chociaż podświadomie wiem, że na wszystko potrzeba czasu. Stąd też mój wczorajszy wpis, odnośnie nóg. Ale tym razem się nie poddam. Nikt nie odbierze mi tego co już osiągnęłam i nie zabroni popychać się do przodu. I tego właśnie chcę i oczekuję od wszystkich, którzy mnie otaczają, dopingu, motywacji, napędzania do dalszego działania. Bo jak mówi Jillian Micheals, jeśli czujemy się wygodnie, tzn że nie pracujemy wystarczająco mocno. Jeśli nie będziemy się popychać do przodu nie osiągniemy celu.

Pomimo tego, że mam chwile zwątpienia, gdzie rzuciłabym to wszystko w diabły, to się nie poddaję. Jeżeli jedzeniowo upadnę jednego dnia, następnego wracam na właściwy tor. Wygram sama ze sobą i swoimi słabościami. A WY mi w tym pomożecie. Prawda?