Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Rozeźliłam się- podbłażanie grubasowi

ojojoj ależ ja powtarzam po raz enty, że nie popieram śmiania się z innych, ani wtykania nosa w ich talerz. Hahahaha ludzie, czytajcie ze zrozumieniem :D Czy ja gdziekolwiek napisałam, że trzeba podejść do kogoś i mu wypomnieć, że je? Nie. Powiedziałam, że to ja, JA wolę jak się ze mnie podśmiewają, bo konstruktywna mniej lub bardziej krytyka działa na mnie MNIE motywująco. Śmiać mi się chce, jak każdy usilnie próbuje mi udowodnić, że podoba mi się wyśmiewanie ludzi. Absolutnie nie mam żadnego problemu. Nie lubie kiedy ktoś udaje świętszego niż jest. Oczywiście, że byłam w sytuacji, w której ktoś wprost zwróciła uwagę na moją tuszę. Wolę już tak, niż ma mi mówić jak świetnie wyglądam, a po kątach pieprzyć jaki to ze mnie pasztet. Przynajmniej będę wiedziała, że powinnam coś ze sobą zrobić, a nie trwała w przekonaniu, że wszystko jest ok. To świetnie, że jeden wpis wzbudza tyle emocji hahahaha, ale smutne, że ludzie widzą tam coś, czego nie napisałam, a najśmieszniejsze, że sobie dopisują własną interpretację, parafrazując moje słowa :D Pokaż mi, jedno zdanie, w którym poieram śmianie się z LUDZI (INNYCH NIŻ JA SAMA). Jedno :) Bardzo chętnie wtedy zastanowię się jak Ci odpowiedzieć na te wszystkie krzyki o mężach i gazetach, bo tak naprawdę poza swoim cudzy mężowie mało mnie obchodzą. Wkurza mnie, kiedy ludzie kreują się na lepszych niż są, żeby czasem nie wychodzić przed szereg. Wyjdź przed szereg, to Cię zlinczują, co widać na załączonym obrazku. Pokaz mi tylko jedno zdanie, w którym jest napisane, że jestem za tym, żeby wyśmiewać kogokolwiek, albo komukolwiek zwracać w macu czy innym tego rodzaju lokalu uwagę na to co ma na talerzu, skoro w tak bardzo elegancki sposób mi to zarzucasz. :) Nikogo nie winię poza sobą za swoją otyłość o czym już kiedyś pisałam, ale nieistotne. jeśli tak zgrabnie zarzucasz mi różne rzeczy, zacytuj choćby jedno zdanie, które to potwierdza w powyższym wpisie. Pozdrawiam :)

Poprosiłam Cię o jedno zdanie potwierdzające zarzuty, które wobec mnie wysuwasz. Piszę jak bym była...albo nie była :D proszę. Jeśli się komuś cos zarzuca, warto to uzasadnić :) Ale nie mus :D

czasem w sytuacji kiedy otyłośc jest chorobą, bardzo często silnie powiązaną z psychiką siła woli nic nie znaczy. Jak przy każdym innym zaburzeniu odżywiania.

Jest cos w tym co napisałaś. :) Powiem tak- według mnie każdy, kto dochodzi do dużej wagi (jak ja) albo niezwykle niskiej, każdy kto skupia się bardzo na jedzeniu, świadomie się objada czy nie je świadomie prawie nic, ma problem z jedzeniem, w sensie potrzebuje pomocy, bo cos jest nie tak, ma większe lub mniejsze zaburzenia związane z odżywianiem. Tak ja myślę, ale ile ludzi tyle opinii. Nie twierdzę, że moja, na jakikolwiek temat jest jedyna i słuszna. tak sobie mówię, bo to pamiętnik i moje przemyślenia. Mogą się podobać lub nie. :) Dziekuje za komentarz :)

A to nie prawda, to trzeba przeczytać od początku to co piszę kochanie. Obwiniam tylko i wyłącznie siebie i to, że przez kilka lat przytyłam tak bardzo, że ludzie mnie nie mogą rozpoznać na ulicy. Przytyłam, bo się obżerałam, co opowiedziałam na wstępie, ale nie każdego może to interesować :) Nie zrozumiałaś :) chodzi mi o to, że takim grubasom jak ja nie można pobłażać, ani głaskać ich po główce, za to, że się faszerują tłuszczem. Takie grubasy jak ja potrzebują, żeby nimi ktoś potrząsnął. :) Absolutnie nikogo nie winie za swoją otyłość, tylko siebie, ale często lubiłam zrzucać odpowiedzialność na tych, którzy umożliwiają mi zajadanie się czymś, czego jeść nie powinnam :) To tajemnica ludzkiej psychiki :)

Ktoś kto jest otyły jak ja nie ma rozumu, ma niepowstrzymaną czasem chęć najedzenia się tym, czego jeść nie powinien, bo na diecie sobie ciągle wielu rzeczy odmawia. częstując grubasa nie dajesz mu wyboru, dajesz mu okazję i to w dodatku usprawiedliwioną, bo tak rozumując, on, żeby być kulturalny- nie odmówi kiedy jest częstowany. Kultura nakazuje, żeby będąc gościem, nie urazić w ten sposób gospodarza. :)

Nie kochanie, nic takiego tu nie napisałam, że mamy podchodzić do kogoś na ulicy i wytykać mu to jak wygląda. . Chodzi mi o to, że szlag mnie trafia, kiedy ktoś mówi mi, że niech sobie grubas je co chce, bo ma uczucia. Bzdura! Niech się opamięta, bo jeśli ktoś nim nie potrząśnie, jeśli w jego życiu nie dojdzie do takiej sytuacji, która go pchnie do zmiany, to nigdy się nie zmieni. Gdybym robiła imprezę, a bywa, że robię, a miała w gronie kogoś, kto wiem, że jest na diecie, albo widzę, że powinien się ograniczyć, to tak skomponowałabym menu, żeby i on mógł sobie wybrać coś co go nie utuczy, sama tez się tym zajadając i chwaląc. oczywiście, że mam tyle taktu, że nie zwróciłabym mu uwagi, ani nikomu innemu na to, że je za dużo, albo nie to co powinien. W tym wpisie, nie o to mi chodzi. Chodzi mi o to, że absolutnie nie wkurza mnie i nie potępiam krytyki kogoś, kto na własne życzenie z lenistwa i braku umiaru robi sobie krzywdę. A gdybyś widziała na ulicy, że ktoś podcina sobie żyły, albo chce rzucić z mostu to co? Też byś machnęła ręka i stwierdziła "on ma też uczucia, niech się zabije, to jego prywatny wybór. " tak? To tak jak nie przeszkadzać grubasowi w obżeraniu. On tez się powoli doprowadza do takiego stanu, który albo wyłączy go z życia zawodowego, społecznego albo zabije nadciśnieniem czy cukrzycą czy innym choróbskiem. Piszesz, że osoba otyła, może być taka przez brane leki- to moja ulubiona wymówka i o niej tez tu pisałam. Wiesz dlaczego? Bo choruję na astmę. To jedna z popularniejszych chorób, którą się wini za otyłość, bo leki sa nafaszerowane sterydami. I co z tego? Nie przytyłam z ich powodu, tylko dlatego, że jadłam więcej niż powinnam. Nikt nie ma prawa śmiać się z niczego, z ułomności i nieszczęścia. Otyłość to nie jest ułomność, to choroba. Ale jeszcze raz powtarzam- ja już może nie tak otyła ja 36 kg, a teraz dwadzieścia kilka, wole usłyszeć za plecami śmiech, bo to mi da kopa do działania, a nie widzieć jak ktoś na mnie zerka bez żadnej reakcji dając mi złudne poczucie, że wszystko ze mną w porządku. I absolutnie nie napisałam nawet słowa o poziomie intelektualnym Twoich znajomych. Uważam, że zachowali się normalnie, bo już lepiej wprost wybuchać swymi emocjami niż udawać i rozmyślać po cichu- tyle że każdy ma swój sposób, który uważa za najodpowiedniejszy.. Nie mam jeszcze dzieci, nie wiem jak będę je wychowywać i czy uda mi się ustrzec je przed śmieciowym żarciem, bo niestety, przyjdzie czas, że tak jak ja , samo zacznie o sobie decydować. Ale idąc twoim tokiem myślenia to będąc na zakupach jeśli mnie maluch prosi o batona, a już się dorobił dzięki spełnianiu jego zachcianek, żeby go nie frustrować, mam mu kupić następnego? Bo go wpedzę w depresję? Pomaganie chorym czasem jest bolesne i przeczy wszelkim zasadom współżycia społecznego, ale tylko dzięki temu jest skuteczne. Otyłość to choroba.

ok, ale gdybyś usłyszała za sobą niewybredny komentarz- sięgnełabyś po nią? Bo ja bym się zawstydziła i paradoksalnie mimo, że komentarz zepsułby mi dzień, a może i miesiąc, to dałby mi do myślenia, pohamował od kupna.

A ja bym się zawstydziła :) albo powiedziała cos w stylu, " może i racja, ale nie potrafię sobie odmówić" Nie wiem...ale na pewno bym się zawstydziła. :D i pomyśleć, że ja taka wstydliwa jestem :D

No pewnie, brak reakcji na śmiech innych jest naprawdę wyrazem wielkiej dojrzałości. jak kogoś biją to myślmy, ze go boli, ale stójmy i patrzmy. Wydaje mi się, że jeśli dobrze nie dostane po tyłku, to raczej w garść się będę brała opornie. Ja. Bo ja zwykle piszę o sobie :)

Tyle, że ja w to nie wierzę. :) Gdyby tak było, autorka, rozpisując się mocno, na wstępie, opisała by również reakcje znajomych. A nie zrobiła tego. Bo taka sytuacja nie miała miejsca. Sądzę, choć nie było mnie tam i nie wiem, że ona pomyślała o tym, co chciałaby im powiedzieć, ale nie zrobiła tego. Z prostej przyczyny. Gdyby to zrobiła, sytuacja nie przeniosłaby się na inną osobę, a znajomi siedzieliby patrząc na nią jak na kosmitkę. Poza tym jeśli dalej mówi, że znajomi zmienili obiekt wyśmiewania, to hahahaha nie powiem co o tym myślę, bo nie chcę obrażać ludzi, których nie znam, ale czy trzeba ich znać, żeby wyciągnąć wnioski? :) Bywam jędzą, ale szczerą. Fajna, mądra z niej dziewczyna i jej reakcja jest poniekąd miła. Ale ja jestem grubaską, nie chcę by mnie wspierać w tyciu, ale wolę, żeby mną potrząsnąć.

no tak, w porządku, ale czy wszyscy ludzie na świecie są tacy kulturalni? każdy reaguje wedle tego jak został wychowany. Nie wierzę w to, że ktokolwiek, kto ma problem z wagą słysząc, albo widząc takie zachowanie, nie zastanowi się nad tym co zamówi i w jakiej ilości. Nie chodzi mi o to, że popieram takie zachowanie, ale z drugiej strony siedząc w towarzystwie osób tak się zachowujących, zwróciłabym im uwagę, bo nie robiąc tego wychodzę na hipokrytkę, moje zachowanie przeczy moim poglądom. Nie śmieję się, ale będąc z nimi, biorę w tym udział, daje przyzwolenie na to, żeby śmiać się z innej osoby. :) A druga rzecz, moje przykłady sa przerysowane i zwykle staram się mówić o sobie, co mi by dała dana sytuacja, bo tak uważam, każdy z nas może mieć własne zdanie na ten temat. Moje jest takie :)

Masz rację :) Nic nie jest czarne albo białe.

o właśnie! Racja! Oni też mają. A często z zazdrości tak mamy zwyczaj sądzić- chuda-to anorektyczka :D albo za mało je :) święte słowa. :D