Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jak ogarnąć (de)motywację

Wiele czynników wpłynęło na to, że zapragnęłam się odchudzać. Po pierwsze zdrowie, potem uroda, chęć zrobienia czegoś dla siebie. Mnie bardzo poruszyło złamanie nogi. Przeleżałam (przesiedziałam) w domu 8 tygodni. Oczywiście przytyłam w tym czasie. Kiedy stanęłam na nogi (dosłownie) postanowiłam coś z sobą zrobić. To znaczy schudnąć. Stanęłam na wagę i cieszę się, że nie pękła. Pokazała wyjątkowo mało urocze prawie 89 kg. Przy wzroście 160 cm. No cóż - masakra. To był przełomowy dla mnie moment. Zrobiłam sobie filiżankę kawy (tak, przy niej mi się najlepiej myśli) usiadłam w fotelu i zaczęłam się zastanawiać co chcę osiągnąć. Mam analityczne podejście do życia i muszę sobie przeanalizować wszystkie za i przeciw nim coś zrobię. Choć czasem serce jest dużo bardziej wyrywne ;). Ale z odchudzaniem postanowiłam na chłodno.

Motywacja

Zadałam sobie pytanie - po co w ogóle chcę schudnąć? Niby oczywiste a jednak nie do końca. Jeśli sobie uświadomisz bardzo dokładnie, po co chcesz to zrobić, to stanie się  motywacją samą w sobie, a nie tylko celem do osiągnięcia. Ja przede wszystkim z dwóch powodów. Po pierwsze, jak wcześniej pisałam ze względów zdrowotnych. Nic mi nie dolegało, ale przy takiej masie ciała tylko czekać jakiś komplikacji. Poza tym ciągnąć taki tonaż na sobie to było za dużo dla stawów. Jak na swoją wagę byłam niezwykle sprawna, więc na to nie narzekałam. Jednak wiedziałam, że 30 kg nadwagi jest chorobą. Po drugie - zaczęłam się źle ze sobą czuć. Zawsze najgrubsza, zawsze najcięższa. Brak fajnych ciuchów na taki walec. I jak zawsze tryskałam dobrym humorem, tak przestałam. Zaczęło mi to po prostu przeszkadzać. Cała reszta, czyli wygląd, sprawność, lekkość była na dalszym planie. Dla mnie zdrowie i samopoczucie było najważniejsze.
Następnie zaczęłam się zastanawiać ile chcę schudnąć? Żeby nie było, że osiągnę jakiś wynik, a potem będę sobie wyznaczać kolejne poprzeczki. Chciałam tyle, żeby było zdrowo. Wyszło mi, że bardzo szczęśliwa byłabym ważąc 58 kg. Już tyle kiedyś ważyłam i to była waga dla mnie optymalna. I taką wagę sobie wyznaczyłam. Oznaczało to, że miałabym schudnąć ok. 31 kg. Sporo, ale przecież da się zrobić. Nie takie tonaże ludzie zrzucali :).
Już miałam motywację i cel.

W dalszych przemyśleniach przyszło, co będzie, jak zacznę pękać? Bo przecież jesteśmy tylko ludźmi i wiedziałam, że takie chwile będą. Nawet największa motywacja może wtedy nie wystarczyć. Postanowiłam po prostu przeczekać takie momenty. I z założenia pozwoliłam sobie na takie stany. Trudno, pożrę lodówkę, pójdę obeżreć się do fast fooda, przestanę ćwiczyć. To wszystko wkalkulowałam w moje odchudzanie. Po prostu pozwoliłam sobie (jeszcze nie zaczynając odchudzania!) na takie wpadki i postanowiłam nie robić z tego wielkiej afery. Miałam nadzieję, że takie momenty będą jak najrzadsze.

Uzbrojona w takie myśli zaczęłam szukać w necie pomocy fachowej. Kilka razy próbowałam sama się odchudzać, ale z braku pomocy fachowej i zwykłej ludzkiej życzliwości poległam na całej linii. Tak trafiłam na Vitalię. Pamiętniki, Klub Zwycięzców, program odchudzający Vitalii były niezwykle pomocne. To dało mi dodatkową wiarę, że się uda. Plan diety był dla mnie fantastyczny. Trochę go zmodyfikowałam na swoje potrzeby i mogłam zaczynać :).

Do tego wymyśliłam plan ćwiczeń. Pomocny był mój znajomy kulturysta i zarazem dietetyk. Pomógł mi zrozumieć samą siebie i pomógł w ułożeniu optymalnych ćwiczeń. A właściwie systemu aktywności fizycznej. Jak pisałam we wcześniejszych wpisach dla mnie przede wszystkim basen, orbitrek i marsze. Dodatkowo ćwiczenia w domu, ale z tym miałam problem, bo nie umiałam się do nich zmusić ;).

Już miałam wszystko co potrzeba: motywację, jasno postawiony cel, narzędzie do osiągnięcia celu (dieta i ćwiczenia) i pobłażliwość dla siebie w razie wpadki. To ostatnie było dla mnie bardzo ważne. Do tej pory przy próbie odchudzania każde niepowodzenie niestety kończyło dietę i wracałam do wagi początkowej.

I tak zaczęłam swój program odchudzający :)

Do tego doszły małe motywacje po drodze. Coraz mniejsze ciuchy, zachwyty znajomych i... zazdrosne spojrzenia koleżanek. Te ostatnie bezcenne. Tak, jestem próżna :D.


Demotywacja

Nie ma nic gorszego jak brak motywacji przy odchudzaniu. Właściwie w każdej dziedzinie, jaką się zajmujemy. Pierwsze 2-3 tyg. były świetne. Byłam tak zdeterminowana, że ruski czołg by mnie nie zawrócił z obranej drogi. Waga drgnęła w dół, a to taki kop szczęścia, że nikt nie jest tego w stanie pojąć, kto nie przeżył. Po tym czasie nastąpiło załamanie. Zaczęły mi pachnieć pączki, czekoladki itd. Z ćwiczeniami też nie było najlepiej. Na szczęście wiedziałam, że taki kryzys nastąpi. No trudno. Były i pączki i batony i tłuste jedzenie. Ale moje główne postanowienie przetrwało. Gdy minął pierwszy szok po pożarciu tych "niedozwolonych" rzeczy (dobre kilka-kilkanaście dni) stwierdziłam, że żal mi tego, co już osiągnęłam. Wróciłam na dietę. Waga oczywiście odczuła szaleństwo kulinarne, ale stwierdziłam "wpadka mnie nie zawróci z drogi". I tu musiałam przekroczyć siebie. Od tego momentu doszło jeszcze jedno przemyślenie. Wbiłam sobie do głowy, że nieważne, że kryzys, że waga w górę, tylko trzeba robić swoje. Nieważne, czy waga zareaguje w dół czy w górę. Jestem na diecie i tego się będę trzymać z uporem maniaka. No musi zadziałać!

Starałam się nie biegać codziennie na ważenie. Wiedziałam, że parę deko w te lub tamtą nie zrobi różnicy, jeśli będę konsekwentna. A organizm w końcu zacznie spalać tłuszcz. Były momenty, że waga stała dłuuugi czas na jednym poziomie. Było to bardzo demotywujące. No bo jak - ja się tak staram, a tu nic... Ale w głowie jedna myśl "trudno, rób swoje!". I waga po jakimś czasie ruszała z kopyta w dół :). Kryzysów miałam kilka. Jednak moje początkowe postanowienia, by nie robić z tego końca świata pomogły mi wrócić na dietę. Przestały na mnie robić wrażenie wahania wagi w górę czy jej zastopowanie. Oczywiście każdy spadek był, jak małe święto :). Wiedziałam, że konsekwencja przyniesie efekty. I udało się!

Moja najniższa waga przy odchudzaniu to 58,4 kg. Ale sama sobie się przestałam podobać. Mam masę mięśniową i tylko ona zaczęła być widoczna. A gdzie kobiece atrybuty??? A ja miałam zapisany w głowie obraz kobiety a nie suchara mięśniowego. Zakończyłam odchudzanie. Od lutego-marca moja waga waha się między 59-61 kg. Zwykle trochę powyżej 59 kg. Utrzymanie jej nie stanowi problemu. Z ubrań o rozmiarze 46 przeskoczyłam w 34-36 dół i ok. 40 góra (biust się rozpycha ;)). Organizm nauczyłam odpowiedniego żywienia, do tego ruch i wewnętrzny optymizm pilnuje wagi. No i nakupiłam trochę ciuchów pasujących teraz na mnie. Nie chciałabym się w nie przestać mieścić! :D