Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
dzień czwarty, czyli nieśmiało zaczynam być z
siebie dumna

   Dzisiaj jest czwarty dzień mojej diety. Jest w porządku. Taak... dzisiaj jest już bardzo w porządku. Za to pierwszy dzień był bardzo trudny wieczorem. Drugiego męczyłam się do południa. Potem poszło. Nie powiem... przez to nagięłam nieco ilość szpinaku i sałaty. Reszty się trzymałam. Wyszłam jednak z założenia, że szpinak krzywdy nie zrobi w ilości niewiele większej od podanej. Sałatę zamieniłam na rukolę i roszponkę. Bardziej mi smakują. Nie sprawdziłam, czy można. W ogóle doszłam do wniosku, że ta dieta zostawia bardzo dużo możliwości interpretacyjnych. No i muszę głośno i wyraźnie napisać, że ogromną i nieocenioną pomocą służy mi mąż. Ewidentnie wziął sobie moje postanowienie do serca. Pomaga w przygotowywaniu posiłków, tłumaczy, że po 13 dniach powinnam nadal być na tej diecie uzupełniając ją stopniowo o inne produkty. Miłe. Śmieję się, że chyba faktycznie wolał moją wersję sprzed 20 lat, kiedy to mając 51 kg przypominałam patyk. Twierdzi co prawda, że jedynie nie może słuchać moich marudzeń, więc egoistycznie dba o swoje uszy i nerwy.
I cel i środki zatem równie uświęcone! 
    W pracy patrzą się dziwnie ogłupiali w myśl zasady: coś dziwnego wymyśliła. Plusem ogromnym jest brak kawy. Tej piłam hektolitry. Teraz piję według wskazań dodając dwie filiżanki inki. Odkryłam za to przypadkiem przepyszną herbatkę z pokrzywy i trawy cytrynowej, która mi teraz dziwnie bardzo wpisała się w koloryt.
Wczoraj mile zaskoczyły mnie spodnie, które nieco luźniejsze okazały się w pośladkach. Super... i nie. Akurat pośladki i piersi mogłabym mieć za cenę ud i brzuszka. Ha! trudno... Taak... po prostu mogłabym je mieć. A nie mam.

Ciekawa tylko jestem, jak ja jutro na kolejną konferencję na szczycie wparują z rybą gotowaną dużą i chudą???