Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
szkoda życia

Jest wiele bardzo ambitnych rzeczy w moim życiu typu regularne chodzenie do fryzjera na malowanie odrostów, bądź do kosmetyczki na skubanie wciąż odrastającej tu i ówdzie kępki brwi. Te dwie ambitne rzeczy zrobiłam dziś z czego u fryzjera spędziłam 3godz, a u kosmetyczki dwie, bo nie byłam umówiona, ale pani mnie zapewniła, że za minutkę kończy klientkę i jak tylko już się podnosiłam do wyjścia ona mówiła: już kończę.

W efekcie zmarnowałam 2godz mojego jakże cennego czas.

Myślę sobie, że to nic w porównianiu z tym co robię wciąż ze swoim ciałem i duchem.
Marnuję się.
Wiele rzeczy odkładam na potem, na "aż schudnę".
Do wielu rzeczy nawet się nie przyznaję, bo grubym nie wypada (np dziwna obsesja niejedzenia w miejscach publicznych).

Miałam jakiś przebłysk wolnośći.
Przez jakieś 2tyg nie zwracałam uwagi na wagę, co było jak na mnie dość szokujące. Tymczasem dziś rano, gramoląc się do łazienki zobaczyłam w lustrze swoje odbicie...

Pomijam już te włosy, wyglądające jakby dopiero co zakończyły rytuał godowy i pozostały w tych różnych dziwnych pozycjach.

Moje ciało jest dla mnie zagadką.

Ale to przez to, że umysł nie potrafi się z nim zsynchronizować.

Popatrzyłam na obcą dziewczynę. Nie jestem wcale do siebie podobna i to napewno nie ja!!!

Wróciłam do łóżka i zaczęlam się zastanawiać.

Odkąd zaczęłam pomieszkiwać u M, schudłam troszkę.
Malutko, ale zawsze.
Problem w tym, że wcale nie używam balsamów wyszczuplających co było moim nalogiem, nie piję herbat zielonych i czerwonych i nie gimnastykuję się dwa razy dziennie.

Czuję pustkę, czegoś mi brakuje...

Podeszłam znów do lustra, porobiłam głupie miny i poczułam się lepiej:)

dziwne... codziennie patrzę w lustro malując się a jednak jakbym malowała obcą twarz...

straciłam kontakt ze swoim ciałem...

Jak siebie odnaleźć?

Dusza tu, a ciało lawiruje między tym co widzę, a tym co czuję...

ej, a tak w ogóle co ja robię  w piątkowy wieczór przed kompem?