Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie jestem szczęśliwa. Będę kiedyś?

Ja tam nigdy nieuwazalam ze czarno to tam brakszcunku dla panny mlodej to modny i elegancki kolor... A co do kwiatka we wlosach tez juz wlasnie myslalam o nim zwlaszcze ze bede miala lekkiego koka...

dzieki za rade co prawda wysokich spzilek ja zalozyc niezaloze hehe ale to tylko dlatego ze ja kompletnie nieumiem w nich chodzic ;) myslalam o obcasie mneijszym nic 7 cm albo maxymalnie 7 cm :) a co mi doradzisz wzgledem okrycia.Jakies bolerko czy szal.Bo to wiadomo wrzesien niewiadomo jaka pogoda bedzie... A co do poczucia przy diecie i przed to jest prawda.Im wiecej sie chudnie tym bardziej wydaje nam sie ze jestesmy co raz mniej atrakcyjne.Mi np do prawidlowej wagi jeszcze brakoje a wszyscy moja jak pieknie wygladam ze z tych 100 kilo to ja teraz taka szczuplutka.A ja wciaz w lustrze widze ta sama gruba babe mimo ze wczesniej sama sobie sie podobalam...Diety ryja nam berety ;)

ten max wagowy to 80 kg

ten max wagowy to 80 kg

ten max wagowy to 80 kg

moj max wagowy to 0 kg, tak bylo tylko raz, i to przez gora 2 tyg. ostatnio najnizsza to 65. i moze wazac 70 kg ubrania niektore na mnie swietnie lezaly, a 64 juz troche gorzej (tylko nie dociera do mnie, ze sa za duze) to i tak patrzac na moje cialo nago to ja mam ochote, sorry mialam ochote, je wrecz fotografowac, a potem patrzec, i patrzec i patrzec. i wrecz się zachwycac, pomimo, ze wazac 65 kg przy 170 cm to ja b ym mogla zrzucic jeszcze z 4 kg, i chyba tu pies pogrzebany, ze zawsze chcemy wiecej, apetyt rosnie w miare jedzenia, ale i chudniecia, tez! jak nakladam spodnie 38 z zary, a oni rozmiarowki to maja male czesto, to po prostu nie moge oczom uwierzyć, że to moje nogi. wiec widzac ostatnio 69 na wadze, i ogromny brzuchol i swiadomosc, ze zsama to sobie zrobilam, sama pakowalam jedzenie do buzi to az mi się przykro robi. ale patrzenie na zdjecia wlasnego chudego cialka pomaga, i motywuje. troche tez przygnebia, ale skoro raz juz tak bylo to dalczego drugi raz byc nie moze? pozdrawiam, i zycze Ci abys patrzyla na siebie z lekkim przymrużeniem oka;) osiągnelas juz tak duzo! :)) sama! to się liczy!

prawda jest taka ze zgubione kilogramy szczescia nie daja. zauwazamy w sobie coraz wiecej niedoskonalosci, niestety. co do mojego palucha wieloziarnistego- masz racje pycha;D

też tak mam im mnie mnie tym jestem coraz mniej szczęśliwa.... nie wiem jak to jest, ale to jest jakaś prawda. Trzymaj się:D

zdjęcia niestety nie aktualne , troszkę mnie przybyło ... korzystaj teraz ze słonka ile się da to może i humor się poprawi

Jedzenie nie jest sensem życia, jest nawykiem i jak każdy nawyk ten także można edytować, choć nie idzie to łatwo, ale da się. Kiedyś nie będziesz musiała kombinować, bo po prostu tak się przyzwyczaisz, że pewne zmiany przyjmiesz za swoje naturalne, własne. Może nie od wszystkiego się odzwyczaisz, ale od części "wrogów" na bank. Przynajmniej tego Ci życzę! ;) a teraz po pierwsze to jesteś chudsza ode mnie :) ale w sumie to mało dziwne, bo ja siedzę głownie na kanapie więc wszyscy wokoł się robią chudsi :D Będę Cię zatem gonić (szybko uciekaj ;)) po drugie Wiem co masz na mysli, też mam tak, że ubrana wyglądam lepiej a ubrana nie do końca to wyglądam już nie do końca dobrze. Ale bo z tym odchudzaniem zawsze musi być pod górę, dlaczego się nie da tak ładnie, równomiernie zrzucać... i żeby się wszystko samo naprężało, a najlepiej samo gimnastykowało i w ogóle... :)

wiesz, mam tak samo, dokładnie. bardziej się cieszyłam przy pierwszych kilogramach...a teraz? jestem coraz bliżej "wymarzonej" wagi i widzę po prostu, że lepiej wcale nie jest. :-P tzn w ciuchach owszem, mogę kupić rozmiar s/m, to wszyscy podziwiają jak schudłam... ale to co pod spodem.. już delikatnie mówiąc- gorzej. jak leże na boku to razem ze mną leżą piersi i brzuch się rozlewa na łóżku, i nie przesadzam teraz... :-( nie pomogły żadne balsamy, peelingi, masaże, zimne prysznice, ćwiczenia, jest nadmiar skóry, są obwisłe cycki, jest cellulit, a jak się do tego jeszcze doda otłuszczenie (niestety około 28% tkanki tłuszczowej) to do ideały daaaaaleko... I wiesz co? Chyba przestane do tego ideału dążyć, bo nie wiem ile jeszcze musiałabym czasu temu poświęcić, ile godzin ćwiczyć itd. Ciągła pogoń i frustracja... bez sensu. Wygląd nie jest najważniejszy i staram się już powoli przestawać tak na nim skupiać. Będę się uczyć siebie akceptować. I to będzie chyba trudniejsze, niż kolejna dieta.

przynajmniej wiesz że już cokolwiek osiągnęłaś , i to nie cokolwiek tylko aż 16 kg , nawet sobie nie wyobrażasz z jakim podziwem czytam takie pamiętniki gdzie ktoś konsekwentnie krok za krokiem gubi te kilogramy dąży do osiągnięcia celu... pomyśl jakim wzorem jesteś dla innych , czyta się taki pamiętnik i myśli o kurcze ta dziewczyna to ma zawzięcie , ona potrafi ! a u mnie wyobraź sobie że na początku miałam 4 kg do zgubienia a teraz jakimś dziwnym trafem jest 8. a mój suwak wciąż porusza się nie w tę stronę co trzeba. Także głowa do góry jesteś dla innych inspiracją!

tak własnie myśle... nawet moi bliscy zauważyli, że rzadziej się uśmiecham!.... a ja niestety nie potrafię tego wszystkiego zmienic

ja mam to samo.... niby jestem z siebie dumna bo sporo udało mi się osiągnąć... ale dużo szczęśliwsza byłam ważac 10kg wiecej.... co raz więcej od siebie wymagam... widzę wiele niedoskonałości, mimo ze kiedys byly wieksze nie stanowily az takiego problemu jak teraz.......