Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
motywacja- poniżej zero...

Styczeń uważałam za udany miesiąc. Trzymałam się zaplanowanych posiłków, jadłam zdrowo. Jak skusiłam się na coś słodkiego to więcej ćwiczyłam. Ostatni posiłek jadłam o przyzwoitej porze i nie zdarzyło mi się, aby jadła na noc. Ćwiczyłam codziennie (nie ćwiczyłam tylko dwa dni w ciągu całego miesiąca) co najmniej godzinę. Urozmaicałam ćwiczenia- basen, łyżwy, nordic walking, stepper i rowerek i zawsze dawałam z siebie wszystko. Nie piłam żadnych napojów tylko wodę. Jeśli alkohol- to czerwone wino. Dużo zdrowego, mało tłustego. Wzór. 

Wydawało mi się, że jest mnie mniej. Że mi nóżki zeszczuplały. Że brzuszek się wciągnął.

Czekałam na dziś dzień bo od dłuższego czasu nie miałam kiedy się zważyć. A to musiałam wcześnie wstać i zapomniałam. A to gdzieś pojechałam. A to okres, a to coś... i dziś w końcu mam leniwą sobotę (1,5 h nordic walking zaliczone :) ) i rano zrzuciłam z siebie piżamkę i stanęłam na wadze... A tu... PÓŁ KILOGRAMA WIĘCEJ niż miesiąc temu. Motywacja spadła to poziomi minus 10. Łzy w oczach. Wkurzenie niesamowite.  Już nawet przeszło mi przez myśl, że to może ciąża- ale chyba nie jest możliwe aby jedynym objawem ciąży był tylko wzrost masy ciała i nic więcej.

Najchętniej to bym spędziła już dzisiejszy wieczór na pożeraniu pizzy, piciu piwa i zajadania na koniec słodyczy. Że skoro nie dane mi chudnąć, to chociaż trochę przyjemności z tego jedzenia.

No ale nie. Jeszcze się nie poddam. Wkurza mnie powrót ósemki z przodu i muszę sobie z nią poradzić. Tylko naprawdę nie ma już we mnie ani krzty zapału i chęci walki...