Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Brzydzę się grubasami.

Ironia! Chyba sama nim jestem, taaak jestem grubasem. Po prostu nie widzę tego w lustrze. Jasne, przytyłam, moje ubrania się jakby skurczyły, inni mówią, że bardzo przytyłam, nie dziwię się, w końcu jeszcze 2 lata temu w kwietniu ważyłam 62 kg i chciałam jeszcze schudnąć... Ale byłam bardziej zmotywowana, chodziłam na imprezy, dbałam o siebie i cieszyłam się swoją młodością. Później poznałam swojego obecnego chłopaka i utknęłam w jakiejś czarnej rozpaczy, na samym dnie mlecznej czekolady. Przestałam się starać, no jeszcze czasami były przebłyski, diety, siłownia, ale na krótko, bez większej motywacji. A w tym roku totalnie poległam, szkoła, stres, nauka, matura. Tak sobie to tłumaczyłam, w końcu tyle się uczę, mam prawo do kawałka czekolady, no ewentualnie całej tabliczki... Ale mamy sierpień, a jest coraz gorzej. Dzisiaj pomyślałam, że może jestem uzależniona od jedzenia, bo jem nawet jeżeli nie jestem głodna.

Miesiąc temu przeprowadziłam się do Niemiec, mam wakacje, nareszcie odżyłam, a przynajmniej powinnam. Niestety, nadal tkwię w martwym punkcie. Nawet nie wiem od czego zacząć, no mam jeden postęp: kupiłam rower. Potrzebuję pomocy... Ale najgorsze w tym wszystkim jest to, że ja wcale nie chcę rezygnować z pysznego jedzenia!

Nie bywam zazdrosna, ale ostatnio wkurza mnie ta moda na odchudzania. Chyba jednak jestem zazdrosna. Moja siostra jest fitness model, wiecie jak to jest mieć starszą siostrę, która jest chodzącą reklamą zdrowego odżywiania??? Jestem dumna, ale też czuję nad sobą presję. Niestety ona nie może mi pomóc, jest za daleko...

Wydaję mi się, że moim najgorszym problemem jest, że ja tego nie widzę, nie widzę, że jestem gruba, wręcz brzydzą mnie inni grubi ludzi. Kiedy patrzę na zdjęcie jakichś dziewczyn z nadwagą, od razu myślę jak można tak wyglądać. Nie myślę tak o sobie, bo zawsze należałam do osób zadbanych, zawsze dobrze ubrana, miałam powodzenie, zresztą nadal mam, tylko czemu ostatnio łapię się na myśli: "czemu mój chłopak nadal ze mną jest, przecież jestem gruba, tyle ważę... grubasy nie zasługują na szczęście...".