Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
urodziny..

nie udało sie.. płacze... i chyba to wcale nie jest płacz ze smutku, bardziej ze wzruszenia. 

mam te swoje 26 lat od dokładnie 12h i kilku minut. i dziś dokładnie zupełnie przypadkiem wstałam o godzinie swojego urodzenia..  (chociaż miałam budzik ustawiony 15 minut pozniej) i uznałam to za znak, a po otworzeniu oczu znalazlma prezent - niczym od Mikolaja - podrzucony w nocy. Po odpakowaniu nawet nie bardzo wiedzialam co to moze byc i jakie bylo moje zdziwienie gdy okazalo sie zegarkiem. Zegarkim na ktorego "tania podróbke" chorowałam od swiat.  Bylam w takim szoku ze nie docierało to do mnie.. i myslalam ze to naprawde tania podrobka z allegro. A w jeszcze wiekszym szoku bylam gdy okazalo sie to prezent od Mamy i Siostry. Knuty od kilku tygodni. 

A ze ja nie byłabym soba, gdybym nie sprawdziła ile to cudo kosztuje.. i od tego momentu znow jestem w szoku. W życiu nie dostalam az tak drogiego prezentu na urodziny! 

Patrze na ten zegarek na ręce i uwazam ze jestem za "slaba, i  za tania", zeby go nosic! ze szkoda mi go na oddział.. ale z drugiej strony? dlaczego nie? dlaczego ciągle mam się "czuc" gorsza? 

Koniec z czuciem sie nie wartą czegos! 

Optymistycznie kończę ten wpis i pora na cwiczenia! :)

Od dzis pora zaczac kolejny rok! :)