Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Sobota, sobota………………..

Dzisiejszy wpis robię rano, bo potem jak to powiedziałam moja mam pójdę się przewietrzyć. Dobre określenie dla kogoś bez pracy, kto ciągle siedzi w domu. Ale co może ze sobą zrobić taki ktoś. Jedzeniowo nie jest źle pilnuje się, liczę kalorie i ćwiczę. Zjadłam dzisiaj kawałek ciasta porzeczkowego, wszystko wliczone w limit kaloryczny. Na diecie powinno odstawić się słodycze całkowicie, ale ja tego nie zrobię, boje się, że jak narzucę sobie bardzo ścisły reżim to wreszcie się złamię i nadejdą tygodnie niekontrolowanego obżarstwa. Nie chcę tego więc raz na jakiś czas, może raz w tygodniu pozwolę sobie na małe coś z półki rzeczy zakazanych. Wiele z was uzna to za zły pomysł ale jakoś musze sobie radzić, prawda?

Oglądałam wczoraj film dokumentalny o kobiecie, która ważyła 275 kg przy wzroście mniejszym niż 1,60 m, miała chyba 6 córek, nie mogła schudnąć bo jadła fast foody, córki ja karmiły. Najgorsze było w tym filmie to, że ona nie rozumiała, że odchudzanie to ciężka praca i chyba myślała, że zrobi to szybko, wiecie 30 kg w tydzień. Okropne, że człowiek potrafi sobie zrobić taką krzywdę, same ja sobie robimy, chociaż o tym wiemy, jesteśmy jak alkoholicy, widok ciastka odbiera nam rozum. Nie wiem jak dla was ale dla mnie takie filmy to motywacja i przestroga, że mnie tez czeka coś takiego jeśli nic nie zrobię, ważę już 102,2. Faktem jest, że od ponad roku nie utyłam ale też nie schudłam, nie utyłam bo cały czas podejmuje próby, upadam, wstaje i próbuje dalej i dalej. Nie chcę być grubsza, chcę być taka jak osiem lat temu, ważyć 73 kg i być po prostu szczęśliwa sama ze sobą. Zastanawiam się czy jest to jeszcze możliwe, myślę, że tak.

Miłego dnia:-)))