Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Gdybanie.

Gdyby nie Covid- 19, całkiem możliwe, że tegoroczną Wielkanoc spędziłabym za granicą , w ciepłym kraju. Gdyby nie ta cholera miałabym już za sobą remont łazienki, mąż byłby po operacji stawu kolanowego, a mieszkanie panicza obejrzane na żywo kilka razy. Gdyby nie pandemia bylibyśmy w kinie kilka razy, w teatrze takoż, a wycieczki pn."poznaj swój kraj " dawno rozpoczęte. A tak co? Coraz więcej zachorowań, dziś na ulicach ludzi malutko, oj malutko.  Może to i pogoda sprawiła, bo zimno , mimo niby cieplejszego frontu. Jeżeli chodzi o front, to jedyny jaki aktualnie znam, to walka z Covidem, walka lekarzy  pielęgniarek i innych zawodów medycznych. A emeryci, zwani przez rządzących seniorami , siedzą w ciepełku, spokojnie czekając na swoją kolejkę szczepienia pierwszą lub drugą, potulnie nosząc maseczki na zewnątrz, nie gromadząc się nie potrzebnie, zachowując dystans. Przykładem ja z mężem. Dziś  spacer terenami takimi bardziej odludnymi, a przy okazji oglądaliśmy nowo powstałe budynki w Gdyni. Jest tego sporo, w tonacji białej, bo Gdynia to białe miasto jeszcze sprzed II w.ś.  W zabawie wybieraliśmy sobie mieszkania, najchętniej na ostatnim pietrze, z dużym tarasem, z widokiem na morze , i aby cena była taka obajtkowa, czyli o ponad milion mniejsza.  Przecież nikt nam nie powie, że białe jest białe, prawda? Dziś prawie 30.000 zachorowań,  to już nie przelewki.  Kupiłam dziś kaczkę  na święta, ale czy zawiozę ją do Poznania?  Powoli wracam do diety mniej płynnej.  Wczoraj w Biedrze kupiłam młodą kapustę , zrobiłam ją duszoną  krótko  z dużą ilością kopru  i z pomidorami.  Dziś z kolei mam ochotę na śledzia , jest w lodówce, zjem go z przyjemnością na kolację Na Vitalii powoli zaczynają się rozmowy o świętach, co kto piecze, gotuje, jakie są domowe zwyczaje, przygotowania. Jako katoliczka wiem, że Wielkanoc jest ważniejsza od Bożego Narodzenia, ale to już drugi rok będzie , jak  cała magia tych świąt  przepadła. I tu kolejne gdyby - gdyby nie Covid byłoby inaczej. Triduum u Dominikanów w Poznaniu byłoby znów przeżyciem, a dzisiejsza proza  szarawo to wszystko koloruje.