Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Kochająca niedziela,

czyli Walentynki. Dla mnie to takie dziecinne święto, raczej na siłę. W ramach puszczam sobie przedwojenne piosenki o miłości. Ach, co za melodie, jakie słowa! Gdyby napisali to w USA, to byłby szlagier.  A my z mężem daliśmy sobie całusa,  gratulując 45 lat razem. Na spacerze, bo nie dało się nie skorzystać z pięknego słońca, wspominaliśmy wspólne wyprawy. Nazbierało się , nie powiem. Historycznie to  gdy mieliśmy po 30 - 40 lat przeważały imprezy towarzyskie, brydż do rana, jakieś imieniny, urodziny, itp. Od ponad 18 lat wędrujemy, zwiedzamy, poznajemy. Wydreptaliśmy tysiące kilometrów zachwycając się Bieszczadami, Podlasiem, Polesiem, Wybrzeżem, i można by wymieniać dalej. Nie wspominam o wyjazdach za granicę  dalszą i bliższą, indywidualnie i w ramach wycieczek. Z podróży zatrzymuje zawsze jakąś pamiątkę nietypową, np. bilet wstępu do Teatro la Fenice w Wenecji, gumkę do mazania  z Barcelony, otwieracz do wina z San Vincenzo w Italii. Przeglądając te drobiazgi , wracają wspomnienia, a moje są nieraz różne od wspomnień męża. Każdy z nas pamięta inne rzeczy, zwracał uwagę na coś innego.  Sporo takich "wspominek" przywiózł syn, który uzupełnia naszą kolekcje terakotowych kafelków z Półwyspu Iberyjskiego. W Granadzie kupiliśmy przed laty 5 niewielkich kafelków, po 1 Euro szt., przedstawiających zawody : rybak, szklarz, itd. Oglądamy je codziennie, bo są przyklejone w  kuchni nad stołem.  Kolekcja powiększyła się od tego czasu o inne, podobne ozdoby z Sewilii, z Lizbony, z Porto, z Wenecji.  To gromadzenie wspomnień na czas, gdy  już sił zabraknie na podróżowanie. Ostatni rok trochę wybrakowany był, ale mam nadzieje, że uda się nadrobić. Dziś zjem na obiad barszcz z fasolą, ziemniaki z marchewką.  Mięso zostawię chętnym, jakoś niespecjalnie mi go brakuje. Wczoraj ugotowałam furę makaronu, jutro będzie z warzywami.