Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Poniedziałek

Ale na podwórko, do lasu? Tez mnie ludzie drażnią. ... przeraża mnie życie Twojej mamy.

Przeraża mnie to, że ja tak mogę skończyć. Nie oceniam innych.

Rozumiem to dokładnie. Tez pracuje w szkole. Ale mówiąc o sobie, myślałam bardziej w kategorii więzienia, które sama sobie stwarzam, przez swoje lęki.

Ja również nie lubię wychodzić z domu i ograniczam wyjścia do minimum. Nie chodzi o lęki, tylko o brak potrzeby bezpośredniego kontaktu z ludźmi i zamiłowanie do własnej strefy komfortu, w której mam wszystko czego mi trzeba. Mimo wszystko, nie wyobrażam sobie nie wyjść z domu przez 20 lat. 😯

Ja zaczęłam ograniczać wychodzenie z domu ze względu na własny komfort. Ale zaczynam się czuć w tym, jak w więzieniu. W moim przypadku nie tedy droga.

W więzieniu to raczej ciężko znaleźć komfort, więc oczywiście nie warto się trzymać takiego stylu życia.

Ja przed swoimi lękami dużo wychodziłam. Nie przeszkadzało mi to. Obecnie to tylko do pracy. I czasem mam tego dość. Jak było nauczanie zdalne potrafiłam 2 miesiące nie wyjść z domu. Z jednej strony odpadł stres związany z wychodzenie, a z drugiej strony poczucie porażki, że lęki wygrały.

Nie to są lęki. Doskonale znam swój tok rozumowania. I znam myśli, które zatrzymują mnie w domu.

Ja nie potrzebuje mnóstwa ludzi. Ale przecież, lęki nie spotykam się z bliskimi. Przez lęki nie dbam o siebie, nie troszczy się o swoich bliskich. A to nie jest dobre ani dla mnie, ani dla mojej rodziny.

malinowy.koszyk, w poprzednim życiu, czyli za czasów pierwszego małżeństwa, miałam kontakt z wieloma ludźmi. Mój ex jest bardzo towarzyski, w takim niefajnym tego słowa rozumieniu. Wymęczyło mnie to strasznie i bardzo zraziło do, jak to dobrze ujęłaś, "lekkich, niepogłębionych znajomości". Wiele razy się przekonałam ile to jest warte. Mam bardzo zżytą rodzinę i mogę całkowicie polegać na naszej więzi. Mam również dwóch przyjaciół, tych samych od lat. Uważam, że to bardzo dużo i naprawdę nie potrzebuję 'wychodzić do ludzi'. ;)

Araksol generalnie życie Branie na siebie za dużej odpowiedzialnosci, obarczanie się wina za kłopoty rodziny. Martwa ciąża, 3 poronienia, długoletnie bezrobocie, ogromne długi, despotyczni rodzice, niskie poczucie własnej wartości.

EgyptianCat ale utrzymujesz kontakty z tymi bliskimi. A u mnie ostatnio ograniczają się do telefonów tylko. I nad tym boleje. Nie potrzebuję tłumów znajomych.

Dziękuję

Też mnie to rozbawiło, nie ma to jak mieć "luźne" życie. Obraz mi się w ogóle nie podoba, bardziej dla mnie tandetny niż magiczny i nawet kot mu nie pomógł.