Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przygnębienie się udziela...

Książę małżonek poddał się depresji. Walczył sam przez parę miesięcy, nie dał się namówić na leczenie wcześniej. I teraz mimo wakacji, mimo dobrej pogody i wielu pozytywnych impulsów, padł. Trzeba mu przyznać, że jednak wypracował sobie już mechanizmy postępowania, które pomagają mu jako tako funkcjonować: podnosić się z łóżka i iść do pracy, jeśli go potrzebują, ale widzę, że goni resztką sił. Obiecał mi nawet, że już będzie łykał leki, czyli jest źle.
Sama, jak pewnie zauważyłyście, miałam też epizod poważnego spadku nastroju od marca do czerwca, ale to pikuś w porównaniu z nim.
Ciężko cokolwiek zorganizować, zaplanować, bo nie wiem na co będzie miał siłę, a chcemy dać dzieciakom też odczuć, że są wakacje, żeby nie siedziały tylko w domu, bo KM najchętniej nie ruszałby się na krok ze swojego bezpiecznego azylu przed komputerem.
Czuję się zniechęcona, zmęczona, obarczona zbyt wielką odpowiedzialnością.
W zasadzie, to nigdy nie mogłam liczyć na jego wydatną pomoc, ale chociaż coś doradził, kiwną głową, w coś się zaangażował, a teraz...

Dobra, dość narzekania, muszę wziąć się do roboty, jutro przecież wyjazd do Łodzi. Przecież nie powiem córce, że ma jechać sama. A muszę tak wszystko przygotować, żeby i KM po drodze mi się całkiem nie rozkleił.

A waga dziś: 91 kg.