Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
kompleksy i problemy młodych kobiet :-)

Dziękuję wszystkim kobietkom za komentarze, i Tobie ewcia344 za ten piękny komplement "młoda dziewczyna"  Bardzo mnie tym uszczęśliwiłaś.

Oczywiście ja nie czuję się staro wręcz przeciwnie uważam, że jestem jeszcze młoda :-) ale moja koleżanka, która jest w moim wieku twierdzi, że nie jesteśmy już młode - ja się z tym stwierdzeniem nie zgadzam.

Przez ostatnie kilka dni czytałam pamiętniki młodych dziewczyn, które mają problemy (małe w porównaniu z moimi) z wagą i samoakceptacją. Powiem tak, ja też będąc w ich wieku miałam wielkie problemy z samoakceptacją i z wagą, tyle tylko, że moja waga wachała się na przedziale 70-78 kg, a teraz o wieeeele więcej jest tych kilogramów.

Ale ja wiem skąd to się bierze, nasi rówieśnicy, kiedy mamy po naście lub do 24 lat są jeszcze niedojrzali i największą uwagę zwracają na wygląd a nas z nadwagą to prowadzi w coraz większą rozpacz i dół. Kiedy przybywa latek przybywa i też rozumu, ludzie przestają już tak wielką wagę przywiązywać do wyglądu i nam z nadwagą jest łatwiej żyć w kręgu szczupłych osób.

Niestety ja nie byłam taka mądra aby uniknąć nielubienia się, zresztą teraz to widać, ale na dzień dziesiejszy z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że lubię siebie, kocham życie i staram uśmiechać się do wszystkich nawet jak mam zły dzień. Kiedy staję przed lustrem to szukam w sobie tylko zalet i mocnych "punktów" i na nich się skupiam. Podchodzę do siebie z większym dystansem i poczuciem humoru, a najtrudniej jest śmiać się z samego siebie.

Chciałabym aby młode dziewczyny polubiły siebie, bo nie warto marnować młodości na myślenie tylko i wyłącznie o swoich na siłę wymyślonych kompleksach.

Mam koleżankę, która zawsze kiedy stawała przed lustrem mówiła do siebie po obejrzeniu swojego odbicia "ale jestem piękna" - nigdy nie miała kompleksów i nie ma ich do tej pory, ja wzięłam z niej przykład i teraz tak robię kiedy mam zły humor, po tych słowach wybucham wesołym śmiechem i od razu jest mi lepiej.

Wiele razy się odchudzałam raz z większymi efektami raz z mniejszymi, ale zazwyczaj później opadał zapał i wracałam do niezdrowego odżywiania co powodowało, że przybierałam na wadze to co schudłam i dostawało mi się jeszcze coś ekstra. To błędne koło trwało 10 lat. Dziesięć lat zajęło mi zanim nie zrozumiałam, że szkoda życia na żarcie śmieci w kolorowych opakowaniach i czas się wziąć za siebie, postawić na aktywność. Marzę o tym aby mały brzdąc mówił do mnie "mama", ale warunek jest taki, muszę schudnąć aby nie było komplikacji w ciąży i przy porodzie.

Na moje obecne odchudzenie złożyło się wiele czynników m.in. opuchnięte nogi, nadciśnienie, problemy z wątrobą, samotne wieczory i... powstanie klubu fitness w moim mieście. Dodatkowo ludzie którzy powtarzali, że jestem silna i dam radę, że tak "fajna" dziewczyna zawsze uśmiechnięta powinna dać sobie radę ze swoimi słabościami. Czułam ich wsparcie i to dało mi też sporo pozytywnej enegii. Jestem im za to bardzo wdzięczna.

Osobiście uważam, że otyłość i chorobliwe objadanie się, nie ważne czym, ty to słodycze, czy chipsy czy frytki jest nałogiem, tak jak alkoholizm. Jedzenie tak samo może zniszczyć jak i zabić, tak jak alkohol. Większość kobiet je kiedy jest nieszczęśliwa, to jest tzw. "zajadanie smutków" (znam to z autopsji). Problem polega tylko na tym, że bez alkoholu można żyć a nie można żyć bez jedzenia. Dlatego nasz "detoks" jest o wiele trudniejszy.

Mam nadzieję, że każdej z nas uda się osiągnąć sukces, naprawdę z całego serca życzę tego sobie i wam kochane Vitalijki.

Ale mnie wzięło na wywody ....

Buziaczki